Hanneke en de moeder die het vandaag even bij thee houdt
Hanneke Hendrix (39) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in kroeg In de Blaauwe Hand. Ze heeft een dochter (2) en een man, is de laatste Nederlander zonder smartphone en verhuisde onlangs naar een dorp. Haar roman Aswoensdag ligt nu in de winkels.
Hanneke luistervinkt wat af, sinds ze moeder is. Deze keer mama to be Suus, die het vandaag maar even bij thee houdt.
‘Een borrel dan maar, Suus? Op het toeval. Dat we elkaar na al die tijd weer zijn tegengekomen.’
‘Nee, ik sla even over.’
‘Grapjas. Jij, overslaan? Wacht, ik pak de fles.’
‘Nee, echt niet. Kijk dan.’
‘Potverdomme! Wat heb jij daar nou?’
‘Jezus, hoe kun je nou niet gezien hebben dat ik zwanger ben? Ik ben een walvis!’
Lees ook: Hanneke: 'Hij zegt dat zijn dochter last had van d'r... eh... dinges'
Suus begint te huilen.
‘Sorry hoor, Neel. Het is gewoon niet mijn beste dag.’
Stilte.
‘Weet je hoe ik ineens hier ben beland? Ik ben een jongen gevolgd die ik zag in de trein. Hij stapte uit en toen ben ik in een opwelling ook uitgestapt. Hij rook naar iemand van vroeger. Dat is het irritante aan zwanger zijn, sommige dingen ruiken ineens zo lekker. Stond ik vorige week op het tank station aan de dieselslang te ruiken, dat soort dingen. Hoe dan ook, ik dacht: ik zit in een film. Ik dacht: als hij zich omdraait dan komt alles goed. Dat zegt hij: kom gewoon met mij mee. Ik ga je redden. Ik maak alles goed.’
‘Maar gaat het zo slecht dan? Lieverd toch.’
‘Nee, helemaal niet! Alles gaat juist zo fucking goed. Ik word er helemaal daaps van, echt. Maar ja. Hij keek niet één keer om. Op een gegeven moment raakte ik hem kwijt.’
‘Het grootse en meeslepende leven. Dat bestaat niet echt. Dat dachten wij altijd, maar het bestaat niet. Wij zijn opgegroeid met te veel romantische films.’
‘Bah. Precies. Een baan en huisje, boompje, baby. Het is alsof ik een ‘Iedereen kan schilderen’-pakket heb gekregen, waarvan ik nu alle vakjes heb ingekleurd en het schilderij gewoon tegen valt. Maar wat had ik dan gedacht? Dat er een abstract kunst werk zou verschijnen waar je de hele dag naar kunt kijken? Nee! Het is godverdomme een Bob Ross-schilderij met fucking bergen en zo’n fucking happy little house in de bossen. Dat is mijn leven, Neel! Een stilleven! Maar ik wil de Pindakaasvloer van Wim T. Schippers. Dat wil ik! Ik wil blikken verf tegelijk tegen een muur smijten! Dat wil ik!’
Lees ook: Hanneke: 'We zijn onze mojo kwijt'
Weer een stilte. Neel schenkt zichzelf een limonadeglas whisky in en drinkt het in één keer leeg.
‘Zo. Jij een kopje thee dan maar?’
Deze column verscheen eerder in &C 07, 2019. Hier lees je meer van Hanneke Hendrix.