Hanneke: 'Moet ik mijn dochter klaarstomen om premier te worden?'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
De dochter ging voor het eerst uit spelen na school.
Ik wist dat, ik had dat namelijk bekokstoofd met de moeder van haar beste vriendinnetje, maar uiteindelijk kreeg ik er weinig van mee, aangezien ik vastzat in een interview dat uitliep en de echtgenoot, die door een speling van het lot thuis was, richting de school ging.
Lees ook: Hanneke: 'Hij had geen verplichtingen omdat zijn vrouw alles regelde'
Nog geen vijf minuten later (we wonen dichtbij de school) hoorde ik hem weer thuiskomen en toen het interview klaar was en ik de werkkamer uitkwam, vroeg ik: 'Ben je alweer terug?' 'Ja,' zei de man. Alsof hij had kunnen zeggen: nee, ik ben er niet, ik ben nog op die school en ik sta nog te praten met één van de ouders van het beste vriendinnetje van de dochter.
'En nou is ze uit spelen?' vroeg ik.
'Ja,' zei de man.
'Goh,' zei ik.
En toen was het huis leeg, zoals het leeg was voordat je een kind had. Niet voor iets speciaals. Gewoon, op een doordeweekse middag. Spelen. Na school. Op woensdagmiddag.
Dus nu zit ik aan de keukentafel, met mijn laptop, wat werk te doen. De echtgenoot zit tegenover me, ook aan zijn laptop en stemt iets af, qua vakanties op de zaak, en zo komt het dat we het hebben over kerst in 2021.
En ik zeg: 'Dan hebben we in elk geval nog niks.'
En dan voeg ik eraan toe: 'Maar goed, wie weet hoe de wereld er dan bijhangt.'
Ik denk weer even na en zeg dan: “Ik wil daar helemaal niet over nadenken.”
Soms moet ik denken aan hoe sommige steden floreerden, dat mensen daar rondliepen zoals ik nu rondloop dor de stad: onbezorgd, hoogstens een beetje ongemakkelijk door de huidige anderhalvemetersamenleving. Aleppo, Mostar. Wie weet hoe het in 2021 is. Ik weet dat ik het nu goed heb. Ik weet dat ik het nu goed heb. Ik weet dat ik het nu goed heb. Moet ik iets doen? Zijn er barricades waar ik op moet springen?
'We emigreren naar Nieuw Zeeland,' zeg ik tegen de man.
'Ik wil niet weg uit Nederland,' antwoordt de man.
Iemand anders schreef ergens: zorg dat je op iemand als premier Jacinda Ardern stemt, dat je op de Ardern van Nederland stemt.
Ik denk tóch na.
Of moet ik mijn dochter klaarstomen voor zoiets?
Voor de nobele strijd?
Ik heb alleen nog maar gegoogled op balletles.
Lees ook: Hanneke: 'Ik wilde haar treuzelende gedrag absoluut niet belonen'
Ik kijk uit het raam, zwaai naar een vrouw uit de straat die voorbij loopt met haar hond.
Daarna besluiten we om te gaan fietsen over de dijk. De zon schijn en de man wijst en zegt: 'Kijk, daar op de hoek, daar zijn we ooit heel vaak langsgereden, want dat was je droomhuis toen we nog helemaal niet uit de stad wegwilden.'
We fietsen voorbij en kijken naar het huis en ik zeg: 'Als je dat niet had gezegd, had ik er nooit meer aan gedacht: dat ik ooit hier een droomhuis had toen ik nog niet de stad uitwilde.'
De zon schijnt, het is koud, de dochter is uit spelen op een woensdagmiddag en nu ik er zo over nadenk: het is de perfecte middag om nergens meer over na te denken.
's Avonds kamt de dochter mijn haar.
'DOET HET PIJN?!' roept ze, terwijl ze met haar hele gewicht in de borstel hangt die in mijn haar steekt.
'NEU NEU,' roep ik. 'DOET ME NIKS.'
Op een dag zwaait ze alleen maar even naar me, als ze in de lift van het bejaardentehuis staat, dus ik laat haar nu maar even raggen met die klote haarborstel.
Dus hou vol, lieve dappere mensen.
Op een dag is deze crisis voorbij, ook al weten we nu niet hoe lang het duurt voordat 'ie voorbij is en ook niet hoe lang het dan vervolgens duurt totdat er weer iets nieuws om de hoek kijken komt.
We denken even nergens meer over na. Drink wijn, reis tot om de hoek, zwaai naar je medemens, glimlach door je mondkap heen, al is het 't laatste dat je doet. Want weet: je bent niet alleen.
Lees hier meer columns van Hanneke.
