Hanneke: 'Daarom ruiken oude mensen anders dan baby's'
Hanneke Hendrix woont met man en kind in een dorp ergens in het Land van Maas en Waal. Ze bracht drie romans uit en zwoer daarna dat ze nooit meer een boek zou schrijven. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu heeft ze een contract bij Das Mag Uitgevers. Verder geeft ze les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool, maakt ze hoorspelen voor de radio, maar is ze niet per se gek op grindbakken.
‘Maar mijn dochter ruikt eigenlijk altijd lekker, ook als ze een beetje stinkt,’ zeg ik tijdens het avondeten.
‘Dat vinden mensen altijd van hun kind,’ zegt vriend M.
‘Nee, ruik maar,’ zeg ik. ‘Echt.’
De dochter bekijkt ons argwanend vanaf haar kinderstoel. In haar hand een vork met een stukje penne.
‘Ik ga toch niet aan een kind ruiken,’ zegt M., met een vies gezicht.
M. houdt niet van kinderen.
‘Nee, serieus,’ zeg ik. ‘Ze moet eigenlijk in bad, dus nu is het perfecte moment.’
‘Gatver, echt niet,’ zegt M.
Lees ook: Hanneke: 'Hij zegt dat zijn dochter last had van d'r... eh... dinges'
Die middag zaten we in het ministadje, naast het minidorp waar ik tegenwoordig woon, in een lunchroom te… nou ja, te lunchen. Niet in een koffietent of een food bar, nee, in een ouderwetse lunchroom. Waar nog aardbeienthee in de theedoos zit en er gewoon mayonaisedressing over de salade geitenkaas gegooid wordt. Waar je nog gewoon saté met friet en sla kunt eten en dat dat dan op de kaart ook gewoon saté heet, en niet kippendijenspies met Oost-Indisch zuur en kiemgroenten, of wat voor kul ze ook verzinnen tegenwoordig. Hier geen puylinzen, op een olievat gegrilde halloumi of drie jaar lang in een gerecyclede harington gefermenteerde wortel. Nee. Gewoon lekkere dingen, waar je vadsig van wordt.
‘Valt het jou ook niet op dat er hier alleen maar oude mensen zijn?’ zei M.
Ik keek rond. Hij had gelijk.
‘Ik ruik ze ook,’ zei hij. ‘Het ruikt hier naar bejaardentehuis.’
‘Er is ooit onderzoek naar gedaan. Mensen onderscheiden heel gemakkelijk de geur van ouderen van die van jonge mensen of mensen van middelbare leeftijd. Maar bejaarden ruiken helemaal niet vies, zo zei het onderzoek.’
‘En dat lepel jij zomaar op?’ zei M
Ik kan nog geen pincode onthouden, maar dit soort zaken: ja. Die lepel ik zomaar op. Ik heb het thuis nog eens opgezocht. De onderzoeker, Johan Lundstrom van het Monell Chemical Senses Center in Philadelphia, zegt erover: ‘Oudere mensen hebben een karakteristieke geur. Maar het negatieve gevoel dat mensen daarbij krijgen heeft vooral te maken met het ouder worden.’
‘En baby’s ruiken lekker om meer overlevingskansen te hebben,’ zei ik. ‘Maar dat is weer een ander onderzoek.’
‘Ik vind kleine kinderen helemaal niet lekker ruiken. Ze ruiken naar leverworst en yogidrink. Zoet. Weeïg.’
‘Jij hebt nog nooit fatsoenlijk aan een kind geroken,’ zei ik.
‘Volgens mij komt het gewoon door het eten. De mensen zitten hier allemaal aan de schnitzels. Daar ga je van stinken: vlees en paneermeel.’
Daarna waren we bij mij thuis aan het werk gegaan.
Lees ook: Hanneke: 'We zijn onze mojo kwijt'
‘Nou, toe dan,’ zeg ik aan de eettafel. ‘Ruik dan. Dan zijn we er vanaf.’
M. en de dochter kijken elkaar aan.
‘Tomate,’ zegt de dochter.
‘Oké dan,’ zegt M.
Hij buigt voorover. De dochter duwt een saushandje op zijn wang, maar M. zet door. Hij drukt zijn neus in haar haar en snuift.
‘Hmmmm,’ doet de dochter. Ze wil een kus. M. geeft een kus. Daarna heeft hij snot op zijn wang. Hij heeft altijd wel een grote mond, maar ook een klein hartje.
‘Ze ruikt inderdaad lekker,’ zegt hij.
‘Ik zei het toch.’
‘Krijgt ze nooit yogidrink? Of leverworst?’
‘Nooit,’ zeg ik.
‘En schnitzels?’ zegt M.
‘Pas vanaf haar achttiende,’ zeg ik.
‘Mooi,’ zegt M.
We eten. De dochter zingt.
Maar goed, tussen ons gezegd en gezwegen, ik weet natuurlijk dat peuters wél stinken. De dochter ruikt nu eenmaal als enige lekker. Daar is alleen nog geen onderzoek naar gedaan, naar dit wonder. Maar wat niet is, kan nog komen, toch?
Hanneke is op dit moment op zomervakantie. Je leest hier haar leukste eerder verschenen columns.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix
