Hanneke: 'Je hoort mijn dochter denken: wat de hel is een kotelet?'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'En toen kregen we koteletters!'
'Wat?'
'Koteletters!'
'Jullie kregen koteletten?'
De dochter stampt op de vloer en slaat zichzelf daarna voor haar hoofd.
Je hoort haar denken: ik ben vijf, ik weet toch niet wat een kotelet is? Wat de hel ís een kotelet?
Lees ook: Hanneke: 'Ik had steeds het gevoel dat mijn leven nog moest beginnen'
En, hoe handig ik taal ook vind (eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik überhaupt pas nadat de dochter begon met praten het 'hebben van een kind' een beetje onder knie begin te krijgen, maar goed: dat is weer een heel ander verhaal), er gaat ook een hoop mis altijd.
Ooit, toen ik een puber was en nog thuis woonde, fietste ik met mijn beste vriendin achterop de bagagedrager naar een concert in een aangrenzend dorp. Ik schreef destijds (JA DAT WAS TOEN NOG, ZO OUD BEN IK DUS) met een verlegen jongen met een paardenstaart en die zou daar in het buurtcentrum met zijn bandje optreden. Hij speelde op de gitaar, maar wij waren eigenlijk stiekem verliefd op de zanger. Zoals meisjes van zestien dat zijn.
Het vriendinnetje dat achterop zat was ontzettend dun en daarom hadden we een kussentje voor haar op mijn bagagedrager gebonden.
Na afloop van het concert, dat overigens behoorlijk tegenviel, liepen we met de penvriend naar buiten en ik haalde het kussentje voor de terugreis uit mijn tas.
'Kussen?', vroeg ik haar.
'Wat?', zei hij geschrokken.
'Hè?', zei ik.
'Wil je... Wil je... Kussen?', vroeg hij.
'Kussen', zei ik en wees op het kussentje.
'Oh', zei hij, keek naar de sterren en beet op zijn onderlip.
We hoorden nog net geen sad trombone.
Lees ook: Hanneke: 'Hij is 40 en lust niks, alleen pasta en vla'
Een andere keer was de taalbarrière de schuldige, en was ik één van de vele Nederlanders die niet doorhad dat als je een Engelsman om een shaggie vraagt, de kans erg groot is dat hij (m/v/x) denkt dat je de koffer in wil duiken. Figuurlijk gezien. Want echt de koffer in duiken: wanneer doe je dat nu? Als je in aan het pakken bent voor een reis en dan struikelt en valt en iemand meeneemt in je val en dan in die koffer valt?
Zo erg is het gelukkig nog niet: dat ik de dochter moet uitleggen wat het verschil is tussen figuurlijk en letterlijk (om over die koffer nog maar te zwijgen, want ik stuur de dochter natuurlijk meteen het klooster in als ze achttien is geworden).
'Wat bedoel je?' vraag ik nog eens.
'Van Sinterklaas! Voor in de schoen!'
'Chocoletters!' roep ik.
'Ja!' roept de dochter, alsof ik haar naam was vergeten en me die ineens weer herinner.
'Goh, wat leuk,' zeg ik.
De dochter knikt.
'Stukje?' vraagt ze.
Ik knik. En zo komt alles weer goed. Maar dit is pas het begin. Dat kan niet anders.
Lees hier meer columns van Hanneke.