Hanneke: 'Ik liep brullend met een bezem door de tuin'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
De kippen waren ontsnapt. 's Ochtends stond de echtgenoot voor het raam met een mok koffie in zijn hand en riep 'ie me.
'Kijk,' zei 'ie. 'Er zitten geen kippen meer in de ren.'
Zo keken we een tijdje naar de lege ren. We hebben een ren die helemaal afgegaasd is, want dat moet op het platteland met ratten en muizen. Maar goed. De kippen waren dus weg. We liepen een blokje om, geen kip te zien.
'Misschien heeft iemand ze gestolen,' zei ik.
'Neeee joh,' zei de dochter.
Lees ook: Hanneke: 'Het is meestal de moeder die alles het beste aanvoelt'
Ze had gelijk, want een paar uur later belde een buurvrouw aan, of we soms drie kippen misten. Man en dochter waren de deur uit, ergens op visite en dus toog ik achter de buurvrouw aan met een krat en een deken, en ook vol goede moed daar ik ben opgegroeid met kippen en ik tot aan dat moment toe altijd dacht dat ik heel erg goed ben in het vangen van kippen.
Nu ja, u voelt hem al aankomen: het bleek dus dat we guerrilla-kippen hebben en ik heel erg slecht ben in het vangen van kippen. En zo vond ik mezelf op een zaterdagochtend met een schepnet van de buurman, gekleed in slonzig huispak, rennend door een heel netjes bijgehouden tuin, terwijl de kippen steeds door de heggen, wéér andere tuinen in renden. Na een tijd heb ik het maar opgegeven, en heb ik chocola voor de buurvrouw, wier nette tuin ik had vertrappeld, gekocht.
Toen de man thuis was heeft hij het nog eens geprobeerd, dit keer met een lus en een stuk ijzerdraad en meer van dat soort zaken, maar nul op rekest. Ook de hoopjes strooizaad die ik voor de kipjes in een pad naar de ren achterliet zorgden vooral voor hilariteit in de buurt en niet voor een kip in de ren. Uiteindelijk hebben we er gisteren via drijfjacht twee te pakken gekregen. Wat zo ongeveer ging dat ik met een bezem brullend door de tuin liep en de man zorgde dat ze niet wéér door de heg naar wéér een tuin van iemand anders schoten.
Lees ook: Hanneke: 'Moet ik mijn dochter klaarstomen om premier te worden?'
Maar de derde is er nog steeds niet. De buren zeiden gemoedelijk dat we het maar moesten laten. Dat die kip vanzelf wel naar de ren zou komen, maar ze is er nog steeds niet. Ik denk dat de kip de vrijheid tegemoet is gegaan. Dat ze haar rugzak heeft gepakt en het vervoersverbod hier in de regio heeft genegeerd. Dat ze nu misschien wel op Schiphol staat, dat ze denkt: ik vlieg wel even zo, totdat mijn vleugels weer zijn aangegroeid. En dat in deze gedachte misschien wel iets van een metafoor zit. Iets, ergens: een metafoor die iets zegt over de tijd van nu, over de wereld en de globalisering en mijn leven nu. Dat die kip nu in de vertrekhal staat, met een of andere creditcard die ze gevonden heeft en dat ze naar de borden kijkt, naar de weinige vluchten die nu nog gaan en dat ze denkt: 'Ja, Sevilla.' En dat ze dan gewoon vertrekt.
Lees hier meer columns van Hanneke.