Hanneke: 'Ik besef: mijn ouders zijn net als ik, we doen maar wat'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind, en heeft onlangs haar derde roman uitgebracht. Ze schrijft boeken bij De Geus, geeft les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is niet per se gek op grindbakken.
Dit weekend was ik op een kinderfeestje. Ik zat met vriendin F. in een luie stoel gepropt, thee te drinken en ook naar alles om ons heen te kijken. Verderop zat M. plastic kogels te ontwijken die door een stel kinderen uit een piratenschip werden afgeschoten, E. zat op een kindertafeltje en T. liep rond, ik weet niet wat te doen. We noemen onszelf De Dames, en we zijn al bijna twintig jaar vriendinnen, van toen we allemaal in Barcelona studeerden. Toen je nog peseta’s had, iedereen nog rookte, internet met een handlier moest aanzwengelen en je een telefooncel opzocht als je naar huis wilde bellen.
Lees ook: Hanneke: 'Hij zegt dat zijn dochter last had van d'r... eh... dinges'
En ik zat daar zo, en ik keek naar mijn vriendinnen tussen de schreeuwende peuters en kleuters, toen ik het ineens besefte: het is begonnen, ik ben nu in de leeftijdscategorie gekomen dat ik weer naar kinderfeestjes ga, maar aan de andere kant van de groene heuvels sta. Aan de kant van de mondvegende, nee-zeggende volwassenen.
'Het is begonnen,' fluisterde ik tegen T., die voorbij rende, op zoek naar iets. Of iemand. 'We zijn definitief naar de andere kant gegleden.'
'Ja,' pufte T. 'Wie had dat twintig jaar geleden gedacht?'
'Dan hadden we rond deze tijd wel ergens een fles wijn leeg,' riep E. vanaf haar kindertafel.
Ik heb kinderen in groepsverband wel eens vergeleken met The Birds. En hoewel de kinderen van gisteren allemaal nette welopgevoede kinderen zijn, kreeg ik het toch weer benauwd. Ik krijg altijd het gevoel dat het iets over mij zegt, als ik kijk naar mensen die hun kinderen optillen en aan de broek ruiken, die hun partner mama of papa noemen als ze praten met hun kind. En begrijp me niet verkeerd: ik doe die dingen ook allemaal zonder erbij na te denken. Maar nu ik er zelf eentje heb, lijkt het alsof ik er iets constructiefs van moet vinden: van hoe je opvoedt, hoe je met je geliefde omgaat, hoe en of je je kinderen straft, hoe vroeg of laat ze naar bed gaan, wat ze moeten eten en wat niet en hoe streng je in dat alles bent. Van of je wel of niet zelf taart moet bakken en of je wel of geen lijst met cadeaus mag opstellen alvorens zo’n feestje.
En ik weet het niet. Ik weet niet hoe ik alles wil, of ik dit eigenlijk wel kan. Misschien dat ik altijd dacht dat er een moment komt dat je ouder wordt en dat je dan wijs bent, en dat je het dan weet, maar de laatste jaren besef ik steeds meer dat iedereen maar gewoon wat doet. Dat mijn ouders zijn zoals ik: mensen die een categorie ingleden en daar geroeid hebben met de riemen die ze hadden. En ik weet niet wat het zei over mij, terwijl ik daar zo zat, dicht tegen F. aan in de luie stoel, terwijl ik mijn ouderschap probeerde te evalueren.
Totdat F. ineens 'En nu allemaal naar bed!' met luide stem door de kamer riep.
F. is een basisschoollerares met een hekel aan kleuters.
De kleuters leken allemaal tegelijk te bevriezen, keken met grote ogen verschrikt op. Naar bed, dat is serious shit bij kleine kinderen. Daar maak je geen grapjes over.
'Grapje,' gniffelde ze.
De kleuters en peuters gingen een beetje beduusd weer verder met hun ballonnen, plastic kanonskogels en hobbelpaarden.
Een moeder schudde haar hoofd.
'Party,' zei F. en hield haar mok thee omhoog.
We lachten, thee gutste over de randen van de mokken.
De rest van de kamer gniffelde beleefd wat mee.
Lees ook: Hanneke: 'Paaldansen op een kinderfeestje?'
Ik ben altijd zo blij dat De Dames De Dames zijn. Dat ik ze heb en dat ik niet deze categorie ben ingegleden terwijl ik omringd ben met saaie stellen die François en Marieke heten, waarvan François dan een slechtzittende, net niet hippe blouse draagt die Marieke heeft uitgezocht en waar Marieke vertelt over Sonja Bakker d’r eierkoeken zoals ze vroeger over haar scharrels sprak.
Ik ben dan wel met mijn eeuwige twijfels en cynisme een heel andere categorie ingegleden, maar ik ben gelukkig niet alleen.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.
