Wanneer de wekker gaat ben ik geen zonnetje. Meer half bewolkt. Ik ben de vrolijkste niet, het lontje is wat kort. Een semi-enthousiaste 'goedemorgen' lukt net. 

'Goedemorgen jongens.'
'Goedemorgen mama.' 
'Wat willen jullie voor ontbijt?' 
'Yoghurt met appel en kaneel', meldt de oudste opgewekt.
De jongste is wat minder happig op mijn vraag.
'Weet ik niet', zegt hij.
Zijn wenkbrauwen staan op standje bewolkt en het kan ieder moment met bakken uit de hemel vallen.
'Crackertje met ham of vanillevla?' stel ik voor.  

Lees ook: Jamie: 'Mijn kinderen hebben al een televisie op hun kamer'

Het blijft stil. Het is een raadsel wat Kay wil. En dat moet je wel weten, anders breekt de hel los. Zit je daar met je goeie gedrag en je verspilde vla. Ik herhaal de vraag, maar een antwoord blijft uit. Vader waagt ook een poging, maar krijgt enkel een geïrriteerde blik als respons. Dit is het moment waarop de Russische roulette begint. Niemand wil de kogel vangen. We willen tempo, vaart, een gemoedelijke sfeer. Een ontbijtje voorschotelen waarvan hij onmiddellijk begint te smullen.  

Ik gok op crackers. Met ham. Ik denk terug aan de dag dat hij stiekem een pak ham achterover sloeg samen met honderden Cracottes. Hij at het als chips. En maar knabbelen en maar kruimelen. Vond-ie heerlijk. Kat in het bakkie dus. Zou je denken.

'Alsjeblieft Kay, twee crackers met ham.'
'Dit lust ik niet!' blèrt hij.
Andere generaties hadden nu de slipper of de riem gekregen, maar goed. Ik blijf rustig. Heb m'n mindfulness-app al in de aanslag. Adem in, adem uit.
'Jawel Kay, je vindt dit superlekker.'
'Helemaal niet. Ham vind ik vies.'
Hij schuift de crackers ver voor zich uit. En om het nog meer naar het respectloze toe te trekken, smijt hij de volledige crackerpartij van zijn bord af.
'Ik ga dit echt niet eten. Eww!' Overal kruimels. 'Ik wilde worst!'
Ik rol met mijn ogen en blijf kalm. Ik worstel al met mijn eigen ochtendhumeur en kan het zijne er niet bij hebben.

Lees ook: Marloes: 'De nesteldrang is toegeslagen'

Het ontbijt blijft onaangeraakt. De worst in de koelkast ook. Kom nou, ik ben geen restaurant. Eten zal je. En anders met lege maag naar school, gap. 

'Ik ben heel boos op jullie', voegt hij nog voor de zekerheid toe – mochten we zijn gebulder hebben gemist.
Mijn zoontje is knap vergelijkbaar met beleggen: in het verleden behaalde rendementen bieden geen garantie voor de toekomst. Hij kan nog zoveel crackers met ham hebben gebunkerd, de volgende dag is een krentenbol met pindakaas het enige wat hij wil. En verpest je eenmaal het ontbijt, dan verloopt in principe niks meer soepel. Russische roulette all over the place. Mokken over zijn sokken. 'Deze wil ik niet! Die zijn stom! Ik wil de witte met de tijger!' Of schoeisel. 'Geen laarzen! Ik wil gympen!' Pak je zijn gympen. 'Deze doen pijn. En ik HAAT VETERS!' En probeer midden in zijn driftbui maar zijn tanden te poetsen. Oorlog. Tot aan de deuren van school. Het is maar bidden dat mijn kind nooit een wereldartiest wordt. Zijn rider zou nog kwalijker zijn dan die van Mariah Carey. 

Na school gebeurt het onmogelijke. Hij vraagt om crackers. Met ham (!). Ach, de appel valt niet ver van de boom. We zijn gewoon geen ochtendtypes. We starten bewolkt en later breekt het zonnetje prachtig door. 

Jamie Li is &C's nieuwste columnist. Voor ons schrijft ze tweewekelijks over het ouderschap.