Die schoolvakantie is maar zes weken hè? Zes. Relatief weinig. Hoe kan het dat er in zo'n korte tijd plots is besloten dat er niet meer geknuffeld mag worden? Vind ik wreed.

Lees ook: Jamie: 'Mijn kinderen hebben al een televisie op hun kamer'

Voor de vakantie mocht ik mijn zoon nog innig knuffelen. Omringd door vriendjes of niet, mocht gewoon. 'Hou van jou' en een kus, ook geen probleem. Maar sinds groep vijf, blijken heel andere regels te gelden. Niemand die mij daar ook even netjes over informeert.

Het is de eerste schooldag en Lenny mag alleen naar school. Prima, want op het schoolplein kom ik hem toch weer tegen. Broertje Kay mag immers nog niet solo. Bovendien, de school is hartstikke dichtbij. Bij het fietsenrek zien we elkaar weer. 

'Veel plezier vandaag!'
'Ja, doei mam!'
'Krijg ik geen knuffel?', roep ik nog.

Blijkbaar was roepen funest, maar ja. Weet ik veel. Ik ben ook maar een moeder die ontzettend veel van haar zoon houdt en hem altijd knuffelt alsof het de laatste keer kan zijn. Op zo'n moment denk ik niet aan vrienden, cool zijn en schande geven. Hij stopt met hollen en loopt langzaam terug naar mij. Hij aarzelt kort, maar besluit toch maar van niet.

'Niet hier toch mam.'
'Niet?'
'Okéé', en hij geeft me een slap knuffeltje. Je kan het eigenlijk geen knuffel noemen. Ach, beter dan niets – denk ik bij mezelf. 
'Love you!', nu ga ik echt te ver.
Lenny mompelt zacht iets onverstaanbaars en draaft naar binnen. Zonder om te kijken. Vroeger keek-ie nog tachtig keer om. Omkijken naar je moeder zal in groep vijf ook wel niet meer cool zijn.

Lees ook: Jamie: 'Bidden dat mijn kind nooit een wereldartiest wordt'

Beduusd fiets ik terug naar huis. Overdrijven vind ik fijn, dus maak ik mezelf wijs dat ik mijn zoon voor altijd kwijt ben. Aan vriendinnetjes, vriendjes, aan Het Systeem, gewoon – aan het leven. Hij is nu écht baby-af. Hij moet me niet meer. Nu snap ik waarom mensen maar doorgaan met baby's maken en extra kittens in huis halen. Als verzorger wil je iedere keer terug naar een hoge knuffelfrequentie.

Maar weet je? Het plotselinge groep-vijf-beleid blijkt gelukkig net zo verwarrend als de constant wisselende coronamaatregelen. Festivals wel en later toch niet, voetbalwedstrijdjes liever wel: wanneer ik sta te wachten op het schoolplein om mijn jongste zoon in open armen te ontvangen, word ik van achteren bestormd door een jongen uit groep vijf. Mijn zoon! Inclusief knuffel!

Ik pak hem beet alsof ik zeven jaar vermist was.

'Ik heb je zo gemist vandaag. Knuffelen mag trouwens weer?'
'Ja, na school kan het wel.'
'Maar 's ochtends dus niet?'
'Nee, 's morgens niet mam.'

Jamie Li is &C's nieuwste columnist. Voor ons schrijft ze tweewekelijks over het ouderschap. Al haar columns lees je hier.