Het is zondagavond. Mijn vriend en ik staan tegenover elkaar in de keuken wanneer er een bericht binnenkomt vanuit school. 'Snottenbellenbeleid', luidt de titel van de bijgaande brief. Alain is druk aan het afwassen dus lees ik de kern hardop voor.

Lees ook: Jamie: 'Als ik porno kijk kunnen er twee dingen gebeuren'

'Kinderen met verkoudheidsklachten moeten thuisblijven. Als we op school een kind met een snottenbel zien, wordt u als ouder meteen gebeld en dient u uw kind onmiddellijk op te halen.' Vinden zij waarschijnlijk ook niet leuk, maar het zijn nu eenmaal de richtlijnen van het RIVM.

'Nou, dat wordt rustig op school', constateer ik. 'Alle kinderen hebben chronisch snot in de winter! Soms ook nog in de zomer. En crèches kunnen net zo goed sluiten met een snottenbellenbeleid. Weet je nog hoe dat was?'

'Wat dan?', vraagt Alain.

'Als je je kind ophaalde van de crèche, kreeg je 'm gegarandeerd terug met zesentwintig geelgroene plakkaten onder de neus.'

Hij lacht en knikt. Wat we op dat moment nog niet weten, is dat er vanaf de vide wordt meegeluisterd door onze oudste zoon. Hij is net acht geworden, is Oost-Indisch doof, kan acteren als geen ander, kan manipulatief zijn en is nogal listig. Verder absoluut een ontzettend leuke kerel hoor, onze zoon, maar ik probeer te zeggen: hij is vermoedelijk allerlei smerige plannetjes aan het smeden hoe het snottenbellenbeleid in zijn voordeel kan werken.

Het is maandagmiddag. Lenny komt beduusd uit school en vertelt met zijn jas nog aan over de vele klasgenoten die vroegtijds opgehaald werden door hun ouders. 'Sommige kinderen om tien uur al hè mam!' 'Jeetje. Maar lieverd, het is natuurlijk ook het griepseizoen hè.' Hij kijkt naar zichzelf in de spiegel en maakt vreemde geluiden met zijn neus. Het lijkt alsof hij snot probeert te creëren. Iets wat hij gisteravond ook al deed tijdens het tanden poetsen. Vreemd gedrag, maar het zal wel.

De volgende ochtend word ik gebeld. 'Hi Jamie, ik bel over Lenny. Hij klaagt over hoofdpijn. Kunnen jullie hem ophalen?' Blijkbaar was de snotproductie maar niet op gang gekomen, en moest onze eigen Robert DeNiro het elders zoeken. We geloven 'm niet, maar hij zou zich maar écht beroerd voelen. Dat is toch zielig! Het moederhart breekt dan – dat je je zoon onterecht beschuldigd van bedrog, terwijl zijn kleine hoofdje misschien wel alle kanten op bonkt van de pijn. Binnen vijf minuten sta ik op het schoolplein.

Eenmaal thuis stel ik 'm maar: 'Heb je echt hoofdpijn?' Hij doet alsof hij me niet heeft gehoord. '…of heb je je laten inspireren door al die kindjes die zo 'lekker vroeg' werden opgehaald dankzij hun snotneus?'

Lees ook: Jamie: 'Van een krat vol smiley-mandarijnen voelt niemand zich jarig'

'Ik heb echt hoofdpijn mam. Dat kan trouwens ook een symptoom van corona zijn hè mama!'

'Oké schat. Ga dan maar lekker liggen met een dekentje en er wordt niet gegamed!'

'Maar ik had vanmórgen hoofdpijn. En gisteravond ook al. Maar nu is het volgens mij al wel wat minder hoor mam?'

Jamie Li is &C's nieuwste columnist. Voor ons schrijft ze tweewekelijks over het ouderschap.