De horeca mag dan weer open zijn, maar mijn poes niet. Die is gesloten wegens wildgroei. Sinds lockdown #94 heb ik alles maar laten gaan en dat bevalt best.

Lees ook: Jamie: 'Is mijn zoon een psychopaat in wording?!'

Het is einde verhaal met de uiterlijke verzorging. Op de joggingpakken na, groeit er inmiddels mos op mijn kleding. Ik douche keurig iedere dag, maar het tijdstip weten we van tevoren niet. Kan 8.00 uur zijn, maar kan ook makkelijk 17.00 zijn. Dat de kinderen weer thuis zijn helpt ook niet in het kader van selfcare. Had ik dat al gezegd? De jongens zijn weer thuis, omdat er om de haverklap een nieuw gezin wordt geveld door Ome Omikron, inclusief de onze.

Ik leef al zo lang onder die mondkap, dat make-up ook weinig zin heeft. Zodra ik 'm tussentijds afdoe, ben ik het tweelingzusje van The Joker. Lipstick uitgesmeerd tot op de kin. Mijn benen gaan ook vlot. Ze hebben een prachtige, stevige wintervacht. Over haar gesproken, ik laat niet álles groeien. De lokken op mijn hoofd waren zo slierterig dun in de puntjes, dat ik het er zelf maar af heb geknipt. Scheef. Mijn handen herken ik ook niet terug. Zo ruw dat je er limoenschil mee kan raspen.

Komt natuurlijk door dat vele afwassen. Want in principe run je een catering in lockdowntijden. Als de kinderen op school zijn, eten ze netjes hun boterham en groente/fruithap. Thuis vragen ze om halfnegen al om snoep, ijs of pizza. Want: 'Ik heb zóóó veel honger mama.' Na langdurig onderhandelen komen we uit op een tosti. Geen ruggengraat, ik weet het.

Lees ook: Jamie: 'Van een krat vol smiley-manderijnen voelt niemand zich jarig'

Heb wel een selfcarepoging gewaagd overigens. Mezelf getrakteerd op peperdure blitse zilveren laarzen. 'Wanneer ga je die dragen mama?', informeert mijn zoon cynisch als ik ze uitpak. 'Goeie vraag schat.' Ik postte ze nog wel trots op Instagram. Maar daar gaat het grappen gewoon door: 'En daarmee ga je naar de supermarkt of zo?'

Dan nog het epileren van gezichtshaar. Geloof me, ik heb veel. Zit ook in staking. En dat bleef thuis niet onopgemerkt. Wanneer mijn zoon en ik samen werken aan een serieuze rekenopdracht: 'Huh mam, ik wist niet dat je een snor had?'

Wellicht dat ik van de week mijn pincet toch wel opgraaf. Voor je het weet zegt-ie "papa".

Zin in meer van Jamie Li? Al haar columns vind je hier.