De verjaardag van je kind is in principe net een Turkse bruiloft. Je viert het minimaal drie dagen. Je kind kan z'n geluk niet op. Keer op keer je verjaardag vieren! Ik als ouder lig er daarentegen helemaal af.

Lees ook: Jamie: 'Mijn vibrator draait overuren met Alain van huis'

De familie-editie vind ik nog leuk. Wijntje hier, Surinaamse snack daar en als vanouds bijkletsen. Het is veel werk, de voorbereidingen, maar ik vind het gezellig. Het kinderpartijtje echter, is afzien. Vreselijk. Ik haat kinderfeestjes. Toen ze jonger waren ging het nog. Met een activiteit aan huis zat je al gebakken. Maar hoe ouder ze worden, hoe je meer op pad moet met andermans kind. Dat vertelden ze er bij de bevalling niet bij. 'Weeën zijn al pittig, wacht maar tot de kinderfeestjes komen.' Hadden ze best mogen melden. Speurtochten, een paar uur vertoeven in een indoorspeeltuin of trampolinehal: echt, ik ga nog liever dood. Corona was in dat opzicht een zegen; alle speelhallen moesten dicht. Prachtig!

De vierde verjaardag was de meest traumatische. Negentig procent van de genodigden had een snotneus, waarvan eentje regelmatig lekte. Als-ie moest niezen was het pas echt feest. Dan vloog er zo een klodder slijm in de rondte. De neus veegde hij 'schoon' met zijn hand. Bij het oversteken opperde hij braaf: 'handje?' Met de veiligheid vooropgesteld antwoordde ik minstens zo braaf: 'Tuurlijk lieverd.' Ik mag dan een smetvreesmoeder zijn, toch voel ik me ultraverantwoordelijk voor al die koters. Na afloop met mijn handen uren in een emmer chloor gezeten, maar ik stond wel mooi voor 'm klaar hè? Als een echte strijder.

Lees ook: Jamie: 'Mijn zoon klaagt over hoofdpijn. Ik geloof 'm niet'

Vroeger was alles beter. Zelfde geldt voor de traktaties. De gezonde scholen hebben zó een fantastisch punt: het moet allemaal gezonder. Dus ook de traktaties. Eens! Maar schaf het dan alsjeblieft helemaal af. Want van een uitdeelmand vol appels of een krat smiley-mandarijnen voelt niemand zich jarig. Lolly's, cupcakes, chips, roomijs en een tompouce voor de juf, dat willen we! Niemand wordt écht blij van een satéprikker vol bittere paprika’s. Kan je het nog zo'n mooie naam geven, 'snoeptomaat', maar er is niks snoepigs aan.

Zoals je merkt kan ik mopperen als geen ander, maar ik sta er wel. Met mijn voorbeeldige biologische popcornzakjes. Want voor je kinderen heb je vanzelfsprekend álles over.

Deze column is al eens eerder verschenen op andc.tv. Zin in meer van Jamie Li? Al haar columns vind je hier.