Ik ben een romanticus. Een dromer. Van jongs af aan al. Scenarist, noemen ze me ook wel. Een zwoel scenariootje schetsen doe ik binnen vijf minuten voor je. Bijvoorbeeld met Valentijnsdag. Honderden scenario's heb ik bedacht rondom deze liefdesdag. De rode draad? Verrassen. De anonieme liefdesbrief van Lars (die in real life nooit kwam). De roos in mijn kluisje (bleef leeg). De verrassingstrip naar New York (ik wacht nog steeds). Of het nu een speurtocht is, een onverwacht thuisdiner, pennenbak of – ik roep maar wat hè – een Cartier-ring, ik ben hartstikke makkelijk. Zolang er maar een verrassingselement in zit.

Lees ook: Jamie: 'Huh mam, ik wist niet dat je een snor had?'

Het is tot de dag van vandaag gebleven bij fantasie.

Vooral bij mijn vriend zijn die aangename verrassingen schaars. Ik zit al tachtig jaar vastgeroest in deze relatie, en nog steeds kan ik naar verrassingen fluiten. Ieder jaar geef ik dagelijks een hint hoe leuk ik surpriseparty's toch altijd vind. Of vertel ik vol enthousiasme hoe vriendin A en vriendin B zo fijn zijn verrast door hun kerel op Valentijnsdag. Tevergeefs. Niks werkt.

Het is niet dat ik nooit een presentje of een bos bloemen krijg. Het is gewoon altijd te laat. Of hij bespreekt het met me. 'Zullen we uit eten?' Bam, verrassingselement weg. Of ik krijg deze: 'Ik heb wel gekeken hoor, maar de verzendtijd was niet gunstig.' Dan moet je eerder beginnen pik! Of: 'Ik keek nog naar bloemen, maar ze hadden geen mooie.' Ik zeg het je, dat verrassingsaspect is zo lekker. Al pluk je een roos vol met luizen uit de tuin van de buren: het gaat om het gebaar! Nog zo’n belangrijke.

Begrijp me niet verkeerd, mijn vriend is een fantastische man. Hij doet in principe alles voor me, behalve me verrassen.

Door het gebrek aan Valentijnsverrassingen door de jaren heen, ben ik verbitterd. Fuck Valentijnsdag. Ik ben een soort Valentijns-Grinch. Wanneer men weer irritant vist: 'Heb je nog wat leuks gedaan met Valentijnsdag?' doe ik alsof ik het een schijtdag vind. ‘Ugh! Marketing! Je moet elkaar iedere dag de liefde tonen!’ lieg ik dan de boel bij elkaar.

Ik ben zelf misschien nooit verrast, zelf kon ik er wél een handje van. Ik denk dat heel Almere wel een Valentijnskleinigheidje van Jamie heeft liggen op zolder. Brieven, sleutelhangers, complete huwelijksaanzoeken – ik ben eigenlijk een ex-Valentijnssloerie. Ex ja, want ik zoals ik al aangaf: ik ben verbitterd. Ze zeggen: wat je geeft krijg je terug. Wanneer dan?

Lees ook: Jamie: 'Is mijn zoon een psychopaat in wording?!'

Educate your sons, zeggen ze nu hè. Ik zeg liever: educate verrassingen voorbereiden! Kennelijk loopt dat opvoeden met verrassingen wel op rolletjes. De oudste heeft – nota bene ruim op tijd – zijn Valentijnscadeau al klaarliggen voor zijn grote, kleine liefde S. Inclusief kaart (!) en chocola. Zijn eigen idee, echt waar. Ik heb hier niets – behalve dat ik hem blijkbaar onbewust fantastisch heb geïndoctrineerd – mee te maken gehad.

Lenny zit alleen nog in zijn maag met het geven. ‘Ik wil niet dat iedereen erbij is. En het moet anoniem zijn toch mama?’ Daar komen we wel uit. Ik heb nog wel een perfect scenariootje liggen in mijn archiefkast.

Zin in meer van Jamie Li? Al haar columns vind je hier.