Had nooit verwacht dat ik dit zou zeggen, maar laat ik het maar gewoon doen: ik mis de lockdown nu al. 

Restaurants gaan weer open, pretparken en volgens mij wordt er binnenkort ook weer bruut gefestivald. Noem iets, en het gaat open. Ook familie en vrienden met vragen en verhalen die dat om de haverklap bevestigen. 

Lees ook: Jamie Li: 'Er wordt absoluut gesekst vanavond'

De beste vriendin bijvoorbeeld.
'We gaan volgende week hè?'
'Wat is er volgende week?'
'Naar de sushi!'
'O ja. Mag dat weer?' 
'Ja! Binnen hè.' 

De neef, idem.
'Was voor het eerst weer naar een pretpark.'
'O ja? Welke?'
'Juliana Toren.'
'Heftig.'

Daarbovenop: de buurvrouw.
'Gaan jullie nog op vakantie?'
'Weet ik nog niet, jullie?'
'Ja! We vliegen naar Spanje.'
'Echt? Kan gewoon?'

Wat de hierboven genoemde fanatieke groep niet weet, is dat ik vlekken in mijn nek krijg. Zogenaamd beginnen ze nonchalant een gesprekje, maar ondertussen zit ik te luisteren met klotsende oksels. Vooral door de pretparkquote was ik van slag(haren). Stel je voor joh. Dat ik met twee kinderen in een vergelijkbaar park sta. Geluiden, mensen, felle kleuren plus twee willetjes. 'Ik wil in de achtbaan. Vier keer achter elkaar.' 'Ik niet! Achtbanen zijn stom. Ik wil naar het sprookjesbos!' Spaans benauwd ook, als ik denk aan de rijen. Voor een attractie in de rij wachten met: mensen (!). Ik was pre-corona al geen fan, maar nu heb ik complete straatvrees. Tot de supermarkt en niet verder, vriend. Hooguit met twee man een klein uurtje op een terras. Maar een pretpark? En all-you-can-eat-restaurants waar volk doorlopend van de stoel sjeest om een nieuw gegrild garnaaltje te scoren? Ik gok dat ik dat niet meer kan. De lockdown heeft me verpest. In een jaar tijd ben ik veranderd van supersociaal podiumdier naar kluizenaar.

Dan. Die vakantie. Durf ik ook niet. Ik zou met het gezin namelijk best de Cariben willen opzoeken. Cocktail in de rechterhand, boek in de linker en als uitzicht m'n vent met zijn twee zonen aan de waterpret in een felblauwe, heldere zee. Zie ik allemaal heus voor me. Maar wederom totale anxiety als ik denk aan de kluit mensen bij de gate. Of de hele bende in het vliegtuig. Jeetje.

Lees ook: Jamie: 'Ik ben hartstikke bezet, maar kijken doen we zeker'

Nu denk jij vast dat ik huiverig ben voor een covid-besmettinkje of twee. Dat is het niet eens. Ik vrees voor mensen in mijn aura. Ben bang voor geluiden. Dan denk jij natuurlijk weer dat ik bang ben voor taferelen als huilende baby's in de vliegtuigstoel schuin achter me. Dat is het ook niet. Het zit 'm in veel kleinere details. Elk ander stemgeluid dan dat van mij en mijn gezin vind ik bij voorbaat eng en irritant. Alleen al iemand horen ademen lijkt me moeilijk. Neuriën, fluiten, kuchen, eigenlijk het hele 'zijn' is fataal voor m'n inmiddels fragile auraatje. 

Festivals worden mijn dood. Door de lockdown is mijn aura als een bedreigde diersoort: je moet 'm beschermen. Langzaam weer opbouwen. Er wordt steeds maar gehamerd op vaccineren, maar ik pleit voor een inburgeringscursus, speciaal voor mijn aura. Hebben ze daar al een beetje over gedebatteerd? 

Jamie Li is &C's nieuwste columnist. Voor ons schrijft ze tweewekelijks over het ouderschap. Al haar columns lees je hier.