De kerstvakantie stond in het teken van samen films kijken. Ik, fantastisch filmkenner, stel voor mijn oudste zoon een stevig doch luchtig pakket samen met een druppeltje actie. The Blind Side, Remember The Titans, Independance Day, Drumline en The Persuit of Happyness.

Lees ook: Jamie: 'Van een krat vol smiley-mandarijnen voelt niemand zich jarig'

Het feit dat hij iedere film aandachtig tot aan de aftiteling bekijkt, valt wat voor te zeggen. Het boeit hem! De moralen van de verhalen komen binnen! Daarbij stelt hij tussendoor vragen, ook prachtig. Na mijn repertoire doneert hij zijn PlayStation ongetwijfeld een goed doel en vreet hij nooit meer onenigheid uit in de klas.

De laatste van onze filmmarathon, The Persuit of Happyness met Will Smith en zijn zoontje in de hoofdrol, is een van mijn lievelingsfilms. Eentje met een dijk van een boodschap. Hoewel het een favoriet is, kijk ik de op een waargebeurd verhaal gebaseerde film niet graag. Kortgezegd vertelt The Persuit of Happyness het verhaal van een pechvogel, die zonder geld met zijn zoon probeert te overleven binnen het Amerikaanse systeem. Dankzij zijn doorzettingsvermogen, liefde voor zijn kind en zijn slimme brein, komt het gelukkig allemaal goed. Mijn inlevingsvermogen is van bizar hoog niveau, wat me met zo'n tranentrekker als deze nogal tegenwerkt. Ik houd het niet droog. Er zijn wel zeventig momenten in de film waarbij ik breek. Maar ik, naïef, denk: het is een poos geleden dat ik 'm gezien heb, ik ben nu moeder, een dagje ouder, ik kan dit aan. Bovendien, als Lenny bezwijkt bij het dieptepunt van de hoofdrolspelers, moet ik in staat zijn hem te troosten.

Tevergeefs. Bij de eerste minuut voel ik de brok in de keel al broeien. Kin trilt als een rinkelend mobieltje en de snotproductie is ook al aardig op gang. Wanneer Will en zoon moeten overnachten in een toilet van een metrostation breek ik volledig. Ik begin lelijk te huilen. Echt met snikken, geluid en handen voor de ogen en zo. Will Smith laat inmiddels ook een traan. 'Ik heb nog nooit een volwassene zien huilen', zegt Lenny. 'Nou, kijk eens naast je.' 'Wow, mam. Wat is er?' 'Ik vind het gewoon allemaal heel heftig. Stel dat ik dat ben met jou en Kay.' Geen benul of hij me verstaat, want dankzij mijn breakdown valt er niks van mijn woorden te maken.

Lees ook: Jamie: 'Ik ben hartstikke bezet, maar kijken doen we zeker'

Lenny kijkt me verbaasd aan. Hij is wat ongemakkelijk door mijn gesnotter. 'Gaat het mama? Kom anders maar even hier. Dan geef ik je een knuffel.'

Heel lief dit allemaal natuurlijk. Maar hoezo breekt hij niet? Waarom raakt dit hem niet? Waar zijn zíjn tranen? Is mijn zoon een psychopaat in wording?! Kan niet eens een waterig oogje vanaf. Ik vertrouw erop dat het inlevingsvermogen van een 8-jarige nog niet helemaal 'af' is. Over twee jaar kijkt-ie de film verplicht opnieuw. Met papa. Die breekt gelukkig enkel bij Disneyfilms.

Zin in meer van Jamie Li? Al haar columns vind je hier.