Hanneke: 'Met die haak haalden ze kinderen uit het water aan hun nék!'
Hanneke Hendrix (40) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (4) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'En? Was het leuk?' vraag ik aan de drie kinderen op de achterbank.
Er wordt geknikt en daarna gaat het gesprek weer verder over scheetgrappen. Ik rij terug van een zwemles en ik voel me ineens heel erg 'een ouder', zo met drie kinderen met natte haartjes op de achterbank.
'En wat hebben jullie geleerd dan?' roep ik door de scheetgrappen heen.
'Ni-hiks,' roept de dochter.
Ze kletsen weer verder.
Lees ook: Hanneke: 'Er zijn kinderen op de wereld die helemaal geen eten hebben'
Ik was echt vreselijk slecht tijdens zwemles, als kind. Ik ben zelfs ooit nog eens teruggezet naar het pierenbadje omdat ik het diepe, zelfs met drie rijen kurkjes om, echt veel te eng vond. Als volwassene heb ik het nooit een probleem gevonden om in mijn kleren van de avond tevoren ’s ochtends naar huis te lopen als ik ergens was blijven slapen, maar deze walk of shame, met de strenge hand van de badjuf in mijn nek met van die petsende natte voetjes over de tegels, die hele weg langs het diepe terug naar het pierenbad is me mijn hele leven bijgebleven. Brrrr.
Daarna was ik dat jaar, samen met Dennis van de andere basisschool, de allerlaatste van het hele dorp, die moest afzwemmen. Ik weet nog dat we op een tribune met z’n tweeën zaten te wachten tot we een keer tussendoor op een gestolen zondag ons A-diploma mochten gaan halen. Zuchten en rollend met onze ogen. Het was ook een andere tijd. Ik weet nog dat er een háák aan de muur van het zwembad hing, om verdrinkende kinderen uit het water te halen aan hun nék, zo was mij toen verteld. Horror!
Daarna is het nooit meer helemaal goed gekomen tussen mij en het water. Vraag mij in een fictieve spelshow gerust om van een klif te abseilen, of op de bovenste verdieping van een wolkenkrabber op een glazen vloer te gaan staan, of leg mij in een bak met sprinkhanen: allemaal geen probleem. Maar vraag me niet om mijn hoofd onder water te doen, al is het maar tijdens een oud hollandsspel waarbij je iets uit een teil moet happen met je handen op te rug. Echt, ik zou afhaken. Ik krijg het al benauwd bij het idee. Ooit ging ik in Nieuw Zeeland zwemmen met dolfijn, nou: ik zat na vijf minuten alweer terug op de boot te paffen. Want ik had er even geen rekening mee gehouden dat je dan moet snorkelen.
Lees ook: Hanneke: 'Ik wilde een hap uit de tafel bijten van ergernis'
Hoe dan ook: de dochter lijkt gelukkig op haar vader en is voor de duvel niet bang. Wat dat betreft ben ik ook maar blij dat er een pandemie heerst en ik niet mee naar binnen mag tijdens de zwemles. Want ik zou daar een uur lang helemaal verstijft en vol gruwel zitten te kijken. Dan kun je niet een bemoedigende zwaai doen, geloof mij maar. Maar ik sta lekker buiten en kan met mijn slechte vibes niets van het leerproces verstoren. Ze gaat helemaal zelf naar binnen met haar twee klasgenoten en komt daarna weer monter de deur uit. Dus het zal allemaal wel goed komen.
Ik moet alleen nog eens een keer vragen of zij daar ook een haak aan de muur hebben hangen. Want je weet maar nooit.
Lees hier meer columns van Hanneke.