Hanneke: 'De dochter heeft elke dag één taakje: de tafel dekken'
Hanneke Hendrix (39) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns en romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (3,5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
De dochter heeft elke dag één taakje en dat is de tafel dekken. Prima voor een kind van drie, dunkt me, als voor de rest alles wordt gewassen, gestreken, gekookt, gekocht, gereden en schoongemaakt. Eergisteren liep ze de keuken in en keek ze naar de borden in de la. Ze dacht na. Daarna kreeg ze tranen in haar ogen. Een beetje maar, maar toch.
'Wat is er?' zei ik.
'Ik wil niet elke dag de borden doen.'
'Hoe bedoel je?' zei ik.
'Dat ik dat dan élke dag moet, áltijd,' zei ze. Ze dacht nog even na en zei toen: 'want dan ben ik voor altijd móé!'
De man en ik keken elkaar aan. Ze was echt verdrietig. Ik dacht na. Ik had de neiging om te lachen, juist omdat het zo herkenbaar is. Soms vind je jezelf aan het aanrecht of in de auto en dan denk je precies dat: moet ik dit nu élke dag doen, mijn héle leven? Ik wist niet dat driejarigen al existentiële crises konden ervaren, maar blijkbaar dus van wel.
Lees ook: Hanneke: 'Ik was altijd heel eerlijk tegen mijn dochter. Tot gisteren'
Ik nam de dochter op schoot.
'Er zijn nu eenmaal elke dag dingen moeten gebeuren die niet per se leuk zijn, maar die toch moeten. Ik kook toch ook elke dag?'
De dochter knikte.
'Je moet de dingen een beetje verdelen, want het is toch niet leuk als één iemand alles moet doen?'
De dochter schudde haar hoofd.
'Je raakt er vanzelf aan gewend en dan is het echt niet meer zo erg. Ik vind koken toch ook leuk?'
De dochter haalde haar schouders op. Zuchtte héél diep, stond op en liep naar de bordenla. Daarna dekte ze zuchtend de tafel.
De dag erna stond ik in de hoorspelstudio, en in de pauze hadden we het over kinderen. En dan vooral over kleuters, over kleine kinderen. Totdat in een stilte één actrice zei: 'Nou ja, die van mij is zeventien. Die hóór ik dus. Als ze met haar vriend…' Daarna zuchtte ze diep. 'Nou ja… Van dattum,' sloot ze af.
De ouders met de kleine kinderen gilden, hielden hun handen voor hun oren.
Lees ook: Hanneke: 'Ik ben, zonder grapjes, echt een ouwe taart geworden'
Eenmaal thuis keek ik naar de dochter die aan tafel zat te kleien. Ineens moest ik haar knuffelen. Iets te hard. Ze wurmde zich los.
'Wat ís er?' zei ze.
'Niks,' zei ik. 'Ik ben gewoon heel erg blij dat je nog geen puber bent.'
'Puber?' zei de dochter.
'Ach niks,' zei ik. Ik dacht na. 'Dat is gewoon als je heel de dag moe bent. Of met je vriendje of vriendinnetje heel luidruchtig…'
'Ja?' zei de dochter.
'Nou ja… Wilt schommelen,' zei ik.
De dochter keek me niet-begrijpend aan. Daarna ging ze verder met kleien. Godzijdank hebben we nog heel wat existentiële crises te gaan voor het allemaal zo ver is. Van zowel mij, als van de dochter.
Hanneke is even met zomervakantie. Deze column verscheen eerder op 1 juni, 2020. Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.