Hanneke: 'Hoezo kun je niet meer drinken als je kinderen hebt?'
Hoorspelmaker en schrijver Hanneke Hendrix (39) deed veel levenswijsheid op als barvrouw in de kroeg. Nu schrijft ze columns, romans en is ze co-host van de ouderschapspodcast Ik ken iemand die. Ze heeft een dochter (3,5) en een man, en is de laatste Nederlander zonder smartphone.
'Godverdomme, gelukkig is die Kerstvakantie voorbij. Gelukkig weer aan het werk. Eindelijk rust aan mijn hoofd.'
Ik kijk naast me. Ik rij van het oosten in het land naar het westen in het land middenin een monsterspits voor een broodschrijfklus. Naast me zit mijn collega T., die ik in een naburig dorp heb opgehaald. Ik heb als troost een thermoskan koffie meegenomen. Dat is nog uit mijn horecatijdperk: alles is op te lossen met een kopje koffie. Iemand huilend aan de bar met een gebroken hart? Gratis kopje koffie. Slecht geslapen? Kopje koffie. Veel te druk op het werk? Kopje koffie.
Of wijn. Nu ik er zo over nadenk.
Daar kun je ook alles mee oplossen.
Maar goed, het is acht uur ’s ochtends en ik zit achter het stuur.
Lees ook: Hanneke: 'Ik verslijt ongeveer één zachte tandenborstel in de week'
'Ja, was het niet leuk, nee?' zeg ik, terwijl ik gebaar naar de thermoskan en dat ze maar voor zichzelf moet inschenken.
'Nee,' zucht ze.
'Waren ze lastig?' zeg ik.
'Nou, dat zijn ze altijd. Schreeuwen en huilen en elkaar slaan. Maar met al dat snoep wordt het allemaal nóg erger,' zegt ze.
'Ja,' zeg ik. 'Nee.'
Het is even stil.
'Wel goed dat ze niks opkroppen,' zeg ik.
Ze knikt driftig en drinkt haar koffie.
'Vroeger zat ik uren aan tafel, met wijn en met vijf gangen,' zegt ze. 'Nu heb ik de hele kerst friet gegeten. En danoontjes. En met oud en nieuw! De hele avond tafelen en dan Triviant spelen! Nu hebben we vissticks gegeten en lag iedereen om acht uur al óf in bed, óf voor pampus op de bank. En je kunt ook niet meer drinken als je kinderen hebt,' zegt ze.
We schuifelen stapvoets het land door.
'Hoezo kun je niet meer drinken?' zeg ik na een tijdje.
'Er moet toch altijd iemand nuchter blijven?' zegt ze. 'Voor het geval er iets gebeurt?'
'Ah ja,' zeg ik. Ik schraap mijn keel. 'Dat is natuurlijk ook zo,' voeg ik er met onvaste stem aan toe.
'Ik kan geen friet meer zien,' zegt ze. 'Maar ik wilde niet ook nog eens dat eeuwige geschreeuw met het kerstdiner. Ik wilde dat zij het ook leuk hadden.'
Lees ook: Hanneke Hendrix en de moeder die haar baby meeneemt naar kantoor
Ik wil iets zeggen over dat je kinderen ook best gewoon als ménsen mag behandelen. Als je man of vrouw zegt dat het eten echt heel erg goor is, dan smijt je toch ook die pan spruiten naar het hoofd en dan eet hij of zij of hen toch ook maar niks? Dan stamp je toch ook de trap op om in bad te gaan liggen? Waarom mag een kind dat dan wel zeggen? Omdat ze misschien honger hebben als ze niet als prinsjes hun lievelingseten krijgen? Ja, doei.
Maar ik zeg niks. Ik gebaar nog eens naar de thermos. Nu dat zij even voor mij moet inschenken.
'Wat heb jij dan gedaan met oud en nieuw?' zegt ze.
'O, niks bijzonders,' zeg ik nonchalant. 'Naar vrienden in het dorp. Op de fiets.'
'En de dochter dan?'
'Die hebben we daar in bed gelegd.'
Ze trekt een zuinig mondje. Ik zeg maar niks over de oesters en de ouderwetse garnalencocktail en de pavlova en de kaasplank en de effectief vijf gangen die we hadden en de rij lege wijnflessen waar we bijna over struikelden toen we uiteindelijk om twee uur ‘s nachts de dochter in de tien dekens gewikkeld achterop de fiets zetten en door de mist alsof we in een sprookjesfilm zaten naar huis fietsten. En ik zeg al helemaal niks over het trivianten dat we gedaan hebben. Ik zeg helemaal niks. Niks.
'Ze zijn gewoon de hele tijd boos,' zucht T. met een snik.
Ik denk even na. Niet zeggen, zeg ik tegen mezelf. Niet zeggen, niet zeggen. Mond houden, Hannie. Mond dicht. Niet zeggen. Achter me zit een Audi te drukken. Voor me sukkelt een Skoda.
En dan is het genoeg.
'Volgens mij ben jij zelf de hele tijd boos!' roep ik ineens.
Daarna is het lang stil in de auto.
'Ik hoor het al. Jij kropt alles op. Daar heb je hele goeie therapieën voor, hè?' zegt ze uiteindelijk. 'Dit is een typisch gevalletje van slechte hechting.'
Ik probeer nog eens te gebaren voor meer koffie.
Maar helaas. Ik krijg nul op rekest.
Daarna is het nog langer stil.
Lees hier meer columns van Hanneke Hendrix.
