'Wat vind je van de kleur?' Ik kijk tevreden naar mijn klant in het spiegelbeeld. Wilma is een gezellige vrouw van middelbare leeftijd en is nog nooit naar een kapper geweest om te kleuren. Ze heeft haar hele leven lang gestoeid met blonde pakjes van de drogist. Blond is een groot woord, kanariegeel met oranje strepen dekt de lading beter. Ze plukt wat aan haar verse coupe: een frisse, koele blonde kleur met een iets donkerdere aanzet.

Lees ook: Kim: 'Wat bén jij voor een kapper? Ik wil de manager spreken!'

'Het is wel donker hè?' zegt ze.
'Klopt, doordat de kleur wat koeler is lijkt-ie wat donkerder en ik denk dat je ook enorm moet wennen. Het is natuurlijk totaal anders dan de kleur die je had', antwoord ik.
'Zeg dat', glimlacht ze. 'Ik herken mezelf bijna niet.'
'Het staat je prachtig! Maar neem rustig de tijd om even te wennen, morgen in daglicht zal je het pas echt goed zien.' 

Mijn telefoon trilt. De tweeëntwintig onbeantwoorde Whatsappberichten trekken mijn aandacht. Even spieken. 'Hey Kim! Ik heb het even een paar dagen gegeven, maar ik merk toch dat ik niet kan wennen aan mijn nieuwe haarkleur.' Deze zag ik wel aankomen. Van één tientje bij de drogist naar vijftien tientjes bij mij in de kapsalon, alleen dat gaf haar al een lichte zenuwinzinking. Ik liep met deze kleur iets te hard van stapel. Wilma was er duidelijk nog niet klaar voor. 'Wat vervelend om te horen! Heb je toevallig zaterdag tijd om langs te komen? Dan ga ik het voor je oplossen.' 

Zatermiddag: bijna weekend. Maar eerst tijd om van Wilma weer de oude te maken. Althans, de verbeterde versie van de oude. Vrolijk komt ze binnenwandelen. 'Kim, ik vind het zo bijzonder dat ik terug mag komen.' 'Maar natuurlijk, ik wil dat iedereen tevreden de deur uit loopt', zeg ik terug. Wilma duwt een envelop in mijn hand. 'Ik heb iets voor je meegenomen omdat ik het zo lief vind dat ik terug mag komen.' Die lieve Wilma, dat had ze niet hoeven doen. Ik open de envelop en haal er een tarotkaart uit. Een engel met grote witte vleugels staart me aan. 'Ik hoop dat je hier voor openstaat. Ik ben medium en ik zou je als bedankje graag een reading willen geven.' Wilma kijkt me hoopvol aan. 'Jeetje, ik ben sprakeloos. Wat ontzettend lief, dankjewel!' Er schieten meteen duizend vragen door mijn hoofd. Hoe werkt zoiets? Kan ze mijn toekomst voorspellen? Ik vind dit doodeng. 'Vind je het wel leuk?', vraagt Wilma. Shit, kan ze mijn gedachte lezen? 'Ik sta wel open voor spiritualiteit, het is alleen nieuw voor me.' 

Lees ook: Kim: 'Mannen doen iets met mij. Ik vind ze vaak maar doodeng'

Uiteindelijk zit ik in de keuken van Wilma. Ze schenkt een kopje thee voor me in en gaat voor me zitten. De geur van wierook dringt mijn neus binnen. 'Er komen veel mooie dingen aan. Schrijf je nog?' vraagt ze. 'Nu ben ik alleen kapper, vroeger werkte ik voor een magazine.' 'Je gaat weer schrijven', zegt ze overtuigd.

Het is vandaag een jaar geleden dat ik bij Wilma aan tafel zat. Ik lach naar mezelf in het scherm van mijn Macbook. Ik sla mijn column op en klap mijn laptop dicht. Had ze toch gelijk, die Wilma.

Kim is met zomervakantie. Deze column verscheen eerder in juni 2021. Lees hier meer columns van Kim.