Mijn iPhone licht op. Met een schuin oog spiek ik naar het bericht op mijn scherm. Tussen het föhnen door flip ik behendig mijn toestel om. Ik ben veel te snel afgeleid. Bovendien wapper ik door iemands haar. Focus. Mijn werktelefoon draait overuren en daarmee ook mijn hoofd. Afspraken gaan alleen via Whatsapp. Ik moet er niet aan denken om de hele dag telefoontjes te beantwoorden. Alhoewel, in ruil daarvoor ben ik 24 uur per dag digitaal bereikbaar. En voel ik de verplichting om klanten 24/7 te woord te staan, ook midden in de nacht.

Lees ook: Kim: 'Ik kan haar niet verder knippen, sorry'

Bij thuiskomst plof ik linea recta op de bank en vliegen mijn benen de lucht in. Ik sta er de godganse dag op. De spatader op mijn linker kuit bevestigt dat pijnlijk. Ik gris m'n laptop uit mijn tas, terwijl ik wegsmelt bij een ontsnappende Michael Scofield (heb Prison Break herontdekt en jeetje wat genieten). Ik open web-Whatsapp en scroll door de eindeloze stroom aan berichten. Terug naar de orde van de dag, werk stopt nooit.

Klant: 'Hi.' 
Ik: 'Hey! Leuk dat je een afspraak wil maken...' 

Mijn automatisch ingestelde bericht op Whatsapp begroet klanten nog voor ze op enter hebben gedrukt. Ik ben de inmiddels niet meer uit m'n leven te denken app zó dankbaar voor deze functie. Zonder moeite dek ik me in dat een antwoord wel een paar dagen kan duren en vuur ik automatisch wat vragen op ze af over de nodige informatie voor een afspraak. Makkelijker kan niet. 

Klant: '??'

Deze potentiële klant blijkt niet onder de indruk van mijn ijzersterke comeback op Whatsapp. Ook voelt ze geen behoefte om antwoord te geven op de vragen die mijn werk een stuk makkelijker zouden maken. Slechts twee uur na de pushende vraagtekens, vervolgt ze het gesprek.

Klant: 'Graag een afspraak.'
Ik: 'Ja hoor, dat kan! Wat zou je graag willen?'
Klant: 'Me haar doen.'

Het is fijn dat ze me helpt herinneren aan het feit dat ik kapper ben, maar een beetje meer context dan dit zou ik op prijs stellen.

Ik: 'Yes, dat begrijp ik. Wat zou je graag willen met je haar?'
Klant: 'Kleuren.'

Communicatie is iets wat mij normaal gesproken aardig goed afgaat. Maar om te communiceren heb je minstens twee partijen nodig. Precies hier gaat het mis. Deze klant lijkt een Haiku te schrijven. Je weet wel, zo'n Japans kort en niet-rijmend gedicht. Mijn geduld wordt op de proef gesteld, maar ik blijf de rust zelve. 

Lees ook: Kim: 'Na zijn wc-bezoek trof ik 3 schaamharen aan, keurig op een rij'

Ik: 'Allright! Wat zou je graag willen qua kleuren? Heb je misschien een foto van je haar nu en wat je graag zou willen?'
Klant: 'Hi-lights.'

Ze heeft gesproken. Het blijft hierbij. Mijn geduld is op. Driftig kopieer en plak ik de vragenlijst uit mijn automatische antwoord. Als ik voor ieder incompleet antwoord van een klant een euro zou krijgen, lag ik nu met een cocktailtje onder een palmboom. 

Ik: 'Zou je het bovenstaande kunnen beantwoorden? Dan kan ik inschatten wat mogelijk is en wat niet.'
Klant: Aan het typen… 

Stilte. 

Lees hier meer columns van Kim.