Het is 10.10 uur in de ochtend en mijn klant had er al moeten zijn. Ik werp een vlugge blik op mijn telefoon: 'Sorry mijn trein heeft vertraging, ben iets later!' Ze komt helemaal vanuit Breda, kan gebeuren. Ik besluit mijn tijd nuttig te besteden door nog iets te ontbijten. Ik ontdoe een banaan van zijn schil en breng hem naar mijn mond, waar hij direct in een vangnet belandt. 'Dat vervloekte mondkapje ook', mompel ik terwijl ik 'm onder mijn kin schuif. Niet veel later komt mijn klant binnen: 'Sorry dat ik zo laat ben!' Ik zie aan haar ogen, die boven het gezichtsmasker uitsteken, dat ze zich gehaast heeft. 'Maakt niet uit. Ga lekker zitten.'

Lees ook: Kim: 'Er klinkt een ijzige gil vanuit de stoel'

We zijn ruim een uur verder en de balayage zit er bijna in. Het coronavirus is zoals gewoonlijk hét onderwerp van de dag. Het is vreselijk, maar onvermijdbaar. De voordeur gaat open en een verstrooid ogende vrouw komt binnen. Ze zet haar tas op de grond en trekt er een tijdschrift uit. Met het blad tussen haar knieën geklemd wurmt ze zich onhandig uit haar jas en gooit 'm over de kapstok heen. We hebben toch niet voor niets hangers, denk ik geïrriteerd. Niemand van mijn collega's maakt aanstalten om de klant te begroeten.

'Hoi, heeft u een afspraak?,' glimlach ik naar de vrouw die warrig voor me staat.
'Nee. Moet ik hier een QR-code hebben?'
'Nee mevrouw, tot dusver is dat nog niet nodig. Maar we zitten vandaag helemaal volgeboekt.'
'Vanaf wanneer is die QR-code dan?'
'We weten helaas net zo weinig als u.'
'Ja dat weet ik want ik ben ook kapper geweest, in Antwerpen.'
'Oké, wat leuk.' Ik kijk haar vriendelijk aan en vraag haar of ze een afspraak wil maken voor een andere dag.
'Antwerpen is in België, het zuiden. Zelf woon ik in Breda.'
'Wat toevallig, mijn klant komt ook uit Breda!' Direct baal ik van mezelf, waarom zeg ik dit?

Lees ook: Kim: 'Slierten afgebroken haar blijven aan mijn vingers plakken'

De vrouw richt zich naar mijn klant.
'Waar in Breda woon je dan?'
'In de winkelstraat,' antwoordt mijn klant.
'Welke straat dan?'
Mijn klant aarzelt maar noemt dan toch haar straatnaam.
'Zit je op kamers?'
'Nee, ik woon samen met mijn vriend,' zegt mijn klant nog steeds geduldig.
'In welk jaar ben je geboren dan?' Haar dwingende toon voelt akelig.
Ik kijk mijn klant beduusd aan via de spiegel. '1993,' zegt ze dan voorzichtig.

Op dat moment komt onze stagiaire naar beneden gelopen. Zo te zien heeft ze alle commotie gemist. De vrouw richt zich naar haar: 'Mag ik thee?' 'Tuurlijk, welke sma..' Ik onderbreek de stagiaire en vraag verbaasd: 'Wilt u hier gaan zitten mevrouw?' Ze knikt en steekt het tijdschrift omhoog. 'Sorry, we kunnen in de tijd van corona niet zomaar iedereen binnen laten. Hiernaast is een café!' 'Ik kom straks wel terug!,' zegt ze vrolijk terwijl ze de deur uitloopt. De vreemde situatie heeft de hele salon in lachen doen uitbarsten. 'We hebben nu tenminste wel voor heel even een nieuw gespreksonderwerp!'

Lees hier meer columns van Kim.