Al doende leert men, is wat ze zeggen. En dat is maar goed ook. Onervaren zijn vind ik iets vreselijks, laat staan een onervaren kapper zijn. Die eerste keer iemands haar föhnen met een borstel vond ik ronduit een ramp. En of het allemaal al niet erg genoeg was, moest ik nog meerdere borstels gebruiken ook. Ik kreeg direct flashbacks naar vroeger toen zo'n kreng in mijn haar vast was komen te zitten en de schaar het enige redmiddel was. 

Lees ook: Kim: 'Ik sta me regelmatig zonder saldo te schamen in de supermarkt'

Ik was zodanig groen in het kappersvak, dat ik de titel kapper nog moest verdienen. Tot die tijd moest ik het doen met de functie salon-assistent. Ondanks dat ik mezelf op m'n 25^ste veel te oud voelde voor deze betiteling, was ik hier achteraf wel blij mee. Het nam een groot deel van mijn verantwoordelijkheidsgevoel weg. Ik was tenslotte maar de assistent. 

Ik herinner me een van de eerste dagen als assistent. Mijn takenpakket bestond voornamelijk uit koffie zetten voor klanten en de boel netjes houden. Dat ging me allemaal prima af, dus mijn collega's besloten dat het tijd werd voor de volgende stap. Een collega had een grijze uitgroei opgezet bij een klant en ze vroeg ik het wilde uitspoelen. De zenuwen sloegen direct in. 'Probeer de contouren goed schoon te maken, ik wil geen verf meer op de huid zien', zei mijn collega streng. 

‘Lig je goed zo?' De klant van mijn collega knikt bevestigend. Ik bedek mijn klamme handjes met een laagje handschoen en zet de kraan aan. De donkere koperkleurige verf steekt af tegen haar witte huid. Ik laat het water over haar haar glijden en zie de verf langzaam in het putje verdwijnen. Op haar huid verschijnt een donkere rand waar niet veel eerder nog verf zat. Shit. Hoe krijg ik dit weg? Ik pak een flinke dot shampoo en hoop dat alle overblijfselen na een goede wasbeurt zijn verdwenen. Het witte schuim kleurt oranje. Ik vraag me af of het normaal is dat het haar nog zoveel kleur afgeeft en besluit het nog eens te wassen met shampoo. Het lijkt niet veel beter te worden en ik besluit het hele proces nog eens te herhalen. 

Lees ook: Kim: 'Ik ga echt geen 150 euro betalen voor de kapper'

Na drie keer wassen zit er nog steeds een overduidelijke rand op haar voorhoofd en komt er nog steeds een oranje kleur van het haar af. Ik ben radeloos. Ik pak een handdoek, doe er een beetje shampoo op en begin het voorhoofd van de klant te boenen. Ik voel een sprankje hoop opkomen wanneer ik de verfrand iets zie vervagen. Vrijwel alles is verdwenen, afgezien van een hardnekkig plekje net onder de haargrens. Ik pak opnieuw te handdoek en begin iets hardnekkiger te schrobben. Ik zie het gezicht van de klant betrekken. ‘Doe ik je pijn?', vraag ik voorzichtig. ‘Ja, ik heb daar een wondje.' Ik haal de handdoek weg en zie dat het zogenaamde verfplekje is gaan bloeden. ‘Sorry! Ik dacht dat het verf was', zeg ik beschamend. ‘Maakt niet uit, je moet het nog leren.' Ik glimlach. ‘Precies, een onervaren assistent.'

Lees hier meer columns van Kim.