Het is zacht weer buiten, merk ik op wanneer ik richting de salon loop. Met het ochtendzonnetje in mijn gezicht draai ik de sleutel om in het slot. Als ik nou gauw even de boel opstart binnen, kan ik nog even buiten koffie drinken, beloof ik mezelf. Wanneer even later alles gedaan is loop ik naar de koffiemachine voor een welverdiend bakkie. Ik werp een blik op de klok en zie dat het kwart voor tien is. Perfect, nog een kwartiertje. Nog geen seconde later komt mijn klant de salon binnen. 'Hey Lize!', begroet ik haar vrolijk. Stiekem baal ik dat ze te vroeg is, daar gaat mijn mini momentje me-time. 

Lees ook: Kim: 'Moet ik hier een QR-code hebben?'

Het is een poos geleden dat ik mijn klant Lize gezien heb. Dit is ook terug te zien aan haar inmiddels overdreven lange lokken. Lize weet goed wat ze wil en laat me wat inspiratiebeelden zien. 'Prachtig! Komt goed', verzeker ik haar en ik loop naar mijn verfkast. Na de eerste paar folies vraagt Lize: 'Hoe laat denk je dat we ongeveer klaar zijn?' Mijn hoofd maakt kortsluiting bij het horen van deze vraag. 'Moet je ergens zijn?' Ze knikt. 'Even denken', frons ik en probeer op mijn linkerhand het aantal uren te tellen. Ik vind het lastig om ergens tijd aan te hangen, het duurt zolang het duurt. 'Pin me er niet op vast, maar ik gok dat het ongeveer 5 uurtjes duurt', zeg ik uiteindelijk. Ik zie Lize schrikken: 'Wow, zo lang!' Ik graaf in mijn geheugen en herinner me dat onze afspraak de vorige keer net zo lang duurde. 'Tja, ik zou ook willen dat het sneller kon', lach ik. Een reactie van Lize blijft uit.

Lees ook: Kim: 'Er klinkt een ijzige gil vanuit de stoel'

'Kom je in de problemen qua tijd?' Ik kijk haar vragend aan in de spiegel. 'Eigenlijk wel', zegt Lize dan. 'Mocht je moeten werken, dan mag je dat ook gewoon hier doen hoor. We zijn tegenwoordig ook een flexwerkplek. Een groot deel van de klanten doet hier zoommeetings gehuld in folie, extra goed bereik', grap ik. Lize is driftig aan het typen op haar telefoon. 'Nee, dat is het niet. Ik zou met vrienden gaan lunchen om twaalf uur', zegt ze dan. Om twaalf uur?! Mens, je bent hier net. 'Maar Lize, je weet toch dat we dat nooit zouden redden als je hier om tien uur bent?' De verbazing is van mijn gezicht af te lezen. 'Het is al opgelost', zegt Lize tot besluit. 'Gelukkig.' 

Het is iets voor twaalven. Lize zit beneden in de blondeer en ik sta boven in gedachten verzonken de handdoeken te vouwen. Mijn dagdroom wordt plots verstoord door luid vrouwelijk gekakel. Wat is dit nou weer? Ik loop naar beneden en zie tot mijn verbazing vier meiden rondom Lize zitten. Een van haar vriendinnen probeert vloeiend een fles prosecco open te maken en de ander stalt het stokbrood uit op de kaptafel. What the hell? 'Als ik niet naar de lunch kan, komt de lunch wel naar mij!', zegt Lize met een grijns van oor tot oor. 

Lees hier meer columns van Kim.