Ik laat haar glad geföhnde haar door mijn handen heen glijden. Het glanst schitterend en is zo zacht. Een gevoel van tevredenheid bekruipt me en dat voelt heerlijk. 'Mooie kleur!', zegt mijn collega. 'Dankje!' Ik kijk trots naar het spiegelbeeld van mijn klant en ze lacht verlegen terug. 'Welke kleuren heb je gebruikt?' Mijn collega pakt een pluk haar op en bestudeert het grondig. 'Op de punten zit 9P, 10VG en 10NB, mooie combinatie hè?' Mijn collega knikt en we staren samen vol bewondering naar de knappe verschijning in mijn stoel. Mijn klant kijkt me stomverbaasd aan. 'Dat was echt als Chinees voor mij, maar ik ben erg blij.'

Lees ook: Kim: 'In de rechtbank stond ik recht tegenover mijn oude werkgever'

'Ik wil ook die kleur,' zeg ik tegen mijn collega zodra mijn klant de deur uit loopt. 'Heb je na 't werk zin en tijd om mijn haar te kleuren?' 'Alleen als je ook mijn haar doet! Bestellen we lekker wat eten en een wijntje gaat er ook wel in.' Voor wat, hoort wat. De gouden regel in een kapsalon. Als het aan mij ligt een strontvervelende regel. Het lijkt me zo fijn om gewoon lekker een tijdschriftje te lezen terwijl mijn folies aan het sudderen zijn. In plaats daarvan sta ik als een paard met oogkleppen op te foliën. Het zicht met folies is beperkt. 'Geen probleem, doe ik ook meteen jouw haar. Gezellig.' Ik probeer mijn tegenzin te onderdrukken.

Een paar uur later is de salon leeg. Mijn collega en ik bestellen pizza en ik schenk ons twee glazen witte wijn in. 'Proost.' Sinds ik kapper ben heb ik al regelmatig dit soort avondjes gehad. Eerder verfde ik vrijwel nooit mijn haar, maar nu is het een verslaving. Hoe kan het ook anders? Ik zie zoveel mooie kleuren op een dag. Ik wil het allemaal. Als je in een snoepwinkel werkt, is het ook onmogelijk om niet te snoepen, lijkt me.

Lees ook: Kim: 'Er is hier vorige week een vrouw bevallen, midden op straat'

Als kapper voel je je een soort van onsterfelijk. Althans, je haar voelt onsterfelijk. Waar je bij je klanten zo voorzichtig mogelijk bent, ben je voor jezelf een stuk minder lief. 'Moet ik je punten ook nog blonderen?' Mijn collega trekt voorzichtig aan mijn punten en trekt een vertwijfeld gezicht. 'Ja joh, kan wel denk ik.' Ik neem een teug van mijn wijn en leg het lot van mijn haar in de handen van mijn collega. Zo'n tweeënhalf uur later bestaan mijn collega en ik voor een groot deel uit aluminiumfolie. De wijn is inmiddels naar mijn hoofd gestegen. Ik wankel rozig naar de wasbakken en plof neer in de stoel. Ik laat mijn hoofd achterover vallen en geniet van het gepiel aan mijn hoofd. 'Kim, je haar breekt af.' Ik begin te lachen. 'Ha-ha, grapjas.' 'Het is geen grap.' Ik ben in een klap nuchter. Mijn collega zit met een folie in haar hand, vol haar dat niet meer aan mijn hoofd vast zit. Ik kijk haar met grote ogen aan en weet niet of ik moet huilen of lachen. 'Boblijntje dan maar?' Ik knik: 'En nog een fles wijn.'

Lees hier meer columns van Kim.