Op papier zijn mijn compagnon Ivy en ik de eigenaar van de salon Velvet Jungle. Maar wij weten intussen dat dit in de praktijk niet het geval is. Ace, onze salonhond, is de baas. The king of the jungle. Vanuit zijn troon op de bovenverdieping (lees: onze wasbedden) heerst hij over de salon en houdt hij nauwlettend in de gaten wie de salon passeert en betreedt.

Lees ook: Kim: 'Als kapper voel je je een soort van onsterfelijk'

Terwijl ik bezig ben met het plaatsen van mijn laatste folie, hoor ik Ace boven in beweging komen. Ik herken het enthousiaste ritme van zijn pootjes op de trap. Zo snel als het licht flitst Ace voorbij en rent hij door naar de voordeur. Een oorverdovend geblaf galmt door de ruimte en ik kijk Ivy verbaasd aan. Dat klinkt niet als Ace. Ik laat mijn puntkam vallen en haast me naar de voordeur waardoor zojuist mijn volgende klant naar binnen is gekomen. Ze kijkt me lachend aan en laat vol trots de harige en vooral luide puppy in haar armen zien. 'Ik heb ook gezellig mijn hond meegenomen!' De alarmbellen in mijn hoofd leggen me het zwijgen op. Ik weet inmiddels genoeg van honden om te weten dat dit een slecht idee is. 

Mijn klant lijkt zich van geen kwaad bewust en hangt rustig haar jas op. Ik trek Ivy mee het verfhok in en kijk haar lichtelijk gepanikeerd aan. 'Wat moet ik doen met die hond? Ik wist niet dat ze 'm mee zou nemen', fluister ik geïrriteerd. 'Ik denk dat het wel goed komt, we laten ze wel even wennen aan elkaar', zegt ze geruststellend. Mijn klant is inmiddels naar de bank verplaatst en heeft haar hond los gelaten. De twee dieren rennen speels achter elkaar en even heb ik vertrouwen dat het goed komt.  

Lees ook: Kim: 'In de rechtbank stond ik recht tegenover mijn oude werkgever'

Ruim een kwartier later zit mijn klant voor de helft in de verf. We worden opgeschrikt door een luid gegil. De honden liggen als twee bezetenen verstrengeld in elkaar en de speelsheid heeft plaats gemaakt voor agressie. Ivy trekt de twee honden uit elkaar en verzoekt mijn klant vriendelijk haar hond op schoot te nemen. Als deze oplossing ook kansloos blijkt te zijn, besluiten we de puppy in de bench te zetten en sluiten we Ace boven op. De deur gebarricadeerd met een bank en een scala aan planten. Om bij de wasbakken te komen, moeten collega's en klanten eerst een hindernisbaan doorstaan.

Beide honden zijn het oneens met deze opsluiting en protesteren fel. De puppy is veranderd in de schelle versie van het luchtalarm en Ace gebruikt de glazen deur boven hoorbaar als boksbal. De stress in de gehele salon is inmiddels voelbaar en ik kan wel door de grond zakken. Wanneer Ace slaagt in een ontsnappingspoging is het kookpunt bereikt. 'Die hond moet weg', sist Ivy. Mijn hart klopt in mijn keel en ik loop naar mijn klant die er nog verbazingwekkend relaxed uitziet. 'Sorry, dit geeft te veel stress. De hond moet weg.' Ze kijkt me verbaasd aan: 'Nu?' 'Ja,' zeg ik trillend. 'Nu.' 

Lees hier meer columns van Kim.