De afgelopen twee jaar voelde ik mij emotioneel gezien weer net een puber. Mijn stemmingswisselingen zijn verraderlijker geworden dan het Nederlandse weer. Dat is niet niks. Woede, teleurstelling, absurd vrolijk maar ook intens verdrietig. Dit alles kon plaatsvinden in zo’n vijf minuten tijd. De grote emotiewisseltruc was heftiger aanwezig tijdens de lockdowns, dat kan ik inmiddels wel constateren. 

Lees ook: Kim: 'Ik sta oog in oog met een knalrode hoofdhuid vol blaasjes'

In de eerste lockdown was ik hopeloos en bang. Ik werd boos op klanten wanneer ze me een berichtje stuurde of ik ze niet stiekem kon kleuren. Hoe durven ze? Hou je gewoon aan de regels! Boos trok ik dan mijn jas aan: de lange puffer die godzijdank mijn huispak verdoezelde en vertrok ik voor een lawa naar het park. Wat natuurlijk een lange wandeling betekent op z’n Corona’s. Het was de perfecte manier om mezelf te ontdoen van alle frustratie. Ik snoof frisse lucht op en genoot van al het groen om me heen. Een moment van puur geluk overviel me en toverde een glimlach op mijn gezicht. Een paar seconden later werd die glimlach een schaterende variant. Mijn blik viel op een uitgroei waar menig vliegtuig op kan landen, gevolgd door een DIY-balayage die uitgevoerd leek te zijn door een peuter. 

Ik plofte op een bankje neer en nam een slok van mijn homemade ice-tea. Midden in het vondelpark analyseerde ik de een na andere voorbijganger met een coronacoupe. Deze tijdsbesteding met het nodige leedvermaak beviel me wel, het gaf me hoop dat er na de lockdown veel werk op ons stond te wachten. Ik zat een paar keer per week op datzelfde bankje. Meestal alleen, soms met collegakappers. 

Toen een tweede lockdown ons aan huis gekluisterd hield, zat er niets anders op dan mijn parkavonturen voort te zetten. Mijn ice-tea had plaats gemaakt voor een hete gemberthee, maar verder bleef alles onveranderd. Dezelfde covid looks passeerde de revue, maar verrassend genoeg een heel stuk minder. Mijn oog viel op strak geschoren fades die er verser uitzagen dan het croissantje in mijn hand. Terwijl ik stug ieder illegaal verzoekje afwijs, besef ik plots: er wordt geknipt. Een geïrriteerd gevoel bekroop me. Of voelde ik me dom? Want eerlijk, ik kon ze geen ongelijk geven. Financiële steun is ver te zoeken. Kijk maar naar mij, dacht ik terwijl ik naar mijn thermosbeker staarde. Ben al weken aan het bezuinigen op koffie’s to go.  

Lees ook: Kim: 'Ik mis mijn werk'

Afgelopen vrijdag was een spannende dag. De persconferentie die veel te lang op zich had laten wachten maakte korte metten met mijn parksessies. Dat was maar goed ook, want het leedvermaak was ver te zoeken tijdens deze laatste editie. De coronacoupe is verleden tijd en daarmee kan ik concluderen dat geen kapper zich verveeld heeft tijdens de laatste sluiting. Al is dit onderzoek niet helemaal valide: door de drukte zat ik zelf ook niet zo vaak in het park dit keer. Enfin, onze lockdown is ten einde. Nu de horeca en cultuursector nog. Daarna kan ik hopelijk voor eens en voor altijd mijn puberteit achter me laten. 

Lees hier meer columns van Kim.