De deur vliegt open en een wervelwind stormt binnen. Het gaat niet onopgemerkt voorbij dat er een bonk aan energie de salon binnenwaait. 'Hallo allemaal!' De ruimte vult zich met een luid en schel stemgeluid. De klant in mijn stoel kijkt me geschrokken aan via de spiegel. 'Dat is Emma, mijn volgende klant. Die voelt zich thuis', knipoog ik. Emma gooit haar jas op de bank en ploft ernaast. 'Zo, ik heb wel een wijntje verdiend met dit pokkenweer buiten!' 'Luid en duidelijk Emma, komt er zo aan.'

Lees ook: Kim: 'Maar waarom kan Kim Kardashian dat wel?'

Emma en ik kennen elkaar van vroeger. We waren elkaars aardsrivalen op school. Ik vond haar irritant, vervelend en bijdehand. Wat zij van mij vond? Waarschijnlijk hetzelfde. Dat ik ooit kapper zou worden, is het laatste wat ik ooit had gedacht. Maar dat Emma ooit in mijn stoel zou zitten? Ik had mijn schoen opgevreten. Ongeveer anderhalf jaar geleden kreeg ik een berichtje van Emma op Instagram. Ik had haar al zo'n tien jaar niet gezien of gesproken. Emma wilde graag een afspraak met me maken om haar haar te laten doen. Met heel veel pijn en moeite heb ik haar toen aangenomen als klant. Ik was net begonnen als zelfstandig ondernemer en iedere klant (en cent) was welkom. Dat Emma best een leuke meid bleek te zijn, was een welkome verrassing.

Ik schenk een glas wijn voor Emma in. Terwijl ze me in alle hysterie bijpraat over de nieuwste ontwikkelingen in haar leven, maak ik een begin aan haar haar. 'Ik werk vandaag met een speciale blondering die niet in folies hoeft, maar juist moet uitharden aan de lucht.' Zodra ik klaar ben zet ik Emma met haar wijn terug op de bank. 'Dit mag even drie kwartier intrekken oké? Ga ik in de tussentijd even wat eten.' In de verte hoor ik constant luidkeels gelach van Emma. Ze lijkt zich uitstekend te vermaken met andere klanten. Of dat andersom ook geldt is nog maar de vraag.

Lees ook: Kim: 'Ik twijfel al een tijdje of ik kinderen wil, maar nu niet meer'

Het is ruim twintig minuten verder en de laatste hap maaltijdsalade zit achter mijn kiezen. Plots word ik me bewust van de serene rust in de salon. Ik heb Emma al even niet gehoord. Ik loop naar beneden en tref een lege bank aan. 'Waar is Emma?' Een klant van mijn collega wijst naar buiten. Tot mijn grote schrik zie ik Emma buiten in de stromende regen staan bellen. Witte strepen blondeer druppelen via haar kapmantel naar beneden. 'Emma, wat doe je?! Dit mag niet nat worden!' roep ik in de deuropening. 'Wacht ff!' Ze wuift en draait zich om. Ik trotseer de regen en sleur haar geïrriteerd mee naar binnen. 'Je kan toch niet zomaar in de regen gaan staan.' Emma hangt op. 'Ik moet het nu veel te vroeg uitspoelen, want dit komt niet meer goed.' 'Kan je het niet gewoon opnieuw doen?' Ik staar hopeloos naar mijn inmiddels doorlopen oranje gevlekte werk en weet weer precies waarom ik de stronteigenwijze Emma niet mocht.

Lees hier meer columns van Kim.