Het gaat er de laatste tijd wild aan toe tussen de lakens. Dat blijkt wel uit alle bolle buiken die de revue passeren. Er is een heuse babyboom gaande die ook in mijn omgeving niet te missen is. De salonbalie dient als podium voor tientallen geboortekaartjes en de toiletten zijn kolfkamers. Ik bekijk het prentje van mijn klant Sabrina om te spieken hoe haar pasgeboren dochter ook alweer heet. Julia. Of course, denk ik wanneer mijn blik op twee andere Julia-kaartjes valt. 

Lees ook: Kim: 'Aan de coupes te zien hielden kappers zich niet aan de lockdown'

De salondeur gaat open en een stralende Sabrina komt binnen. 'Meid, wat een glow!' Ik bekijk haar van top tot teen. Een lach van oor tot oor siert haar gezicht: 'Ik zit nog steeds bovenop die roze wolk.' 'Hoe gaat het met jullie?', vraag ik even later als ik haar volle bos aan het highlighten ben. 'Sla-pe-loze nachten', giechelt ze. 'Daar kan ik maar niet aan wennen.' Ik denk aan mijn bed en hoe dankbaar ik ben dat niets anders dan TikTok of Instagram mij van de nodige slaap weerhoudt. 'Ben je er al klaar voor om straks al die kids te knippen?' Ze wijst naar de geboortekaartjes op de koelkast. Ik proest het uit en schreeuw iets te enthousiast dat ik nog geen kinderen zou knippen al kreeg ik er geld bij. 'Ik vind dat mijn volwassen klanten al niet eens stil kunnen ziten, laat staan hun kinderen.' Sabrina lacht. 'Je hebt ook gewoon kinderkappers, wist je dat?' Ik lach en denk terug aan die van mij. Met zijn witte snor leek hij als twee druppels water op Gepetto, de tekenfilmvader van Pinokkio.

Zijn salon leek bij nader inzien ook op een decorstuk uit het Sprookjesbos. De kleine kapperstoeltjes in de vorm van auto's of vliegtuigjes waren de ultieme droom van ieder kind. Maar niet voor lang. Gepetto kreeg Parkinson. Dat werd angstvallig duidelijk toen de trillende schaar in zijn oude, gerimpelde hand niet alleen mijn haar knipte, maar ook bijna mijn oor. 'Ik was zo boos op mijn moeder dat ik daar niet meer naar toe mocht. Maar later zou ik het begrijpen.' Ik ben nog hardop om mijn verhaal aan het lachen als de folie plots uit mijn handen schiet. Ik begin nog harder te lachen. 'Sabrina, ben ik zo saai dat je gewoon zit te knikkenbollen hier?' Ze schrikt en schiet rechtop. 'Oeps sorry, moeders heeft het een beetje zwaar!'

Lees ook: Kim: 'Ik sta oog in oog met een knalrode hoofdhuid vol blaasjes'

We zijn ruim een uur verder en ik loop met Sabrina de trap op om haar kleur uit te gaan spoelen. Ze laat zich languit op de ligbedden vallen met haar hoofd eindigend in de wasbak. De kruidige geur van shampoo krijgt ons beiden een paar minuten lang sprakeloos. 'Kan je je hoofd iets draaien? Dan kan ik je nek goed uitspoelen.' Sabrina blijft roerloos liggen. Enkel gesloten ogen en een verzwaarde ademhaling. Ik wurm grinnikend mijn vingers onder haar nek om de laatste vlokken schuim weg te spoelen en pak een masker. 'Ik laat deze wel even intrekken, welterusten', fluister ik terwijl ik zachtjes wegsluip. 

Lees hier meer columns van Kim.