Een irritant, veel te hard geluid vult de ruimte; mijn slaapkamer. Waar is dat vervloekte ding? Ik gooi blind mijn hand buitenboord in de hoop de snoozeknop van mijn wekker te raken. Ik begraaf mezelf in mijn donzen dekbed. Ik wil niet. Het is nog donker buiten en de contouren van bomen in maanlicht wiegen driftig heen en weer. De storm buiten is zelfs met mijn hoofd onder het dekbed hoorbaar. Brrr, vreselijk. Opstaan vind ik de moeilijkste taak van de dag. Een week na Amsterdam Dance Event valt mij dit nog zwaarder. 

De klok knippert 06:13. Ik moet er nu echt uit. Mijn wekker gaat zelden zo vroeg. Er heerst een overduidelijk griepvirus, waardoor ik allemaal afzegging heb. Gelukkig kon ik het gat in mijn agenda nog opvullen, mits ik eerder zou beginnen; de redder in nood moet op tijd op haar werk zijn. Ik hijs mezelf in een comfortabele outfit en trotseer weer en wind voor mijn reis naar de salon. 

Lees ook: Kim: 'Ik voel de opkomende tranen in mijn ogen branden'

Het is iets over half 8 als ik Velvet Jungle binnenstap. Onze warme, kleurrijke salon vol planten doet iets positiefs met mijn humeur, ook al is het minimaal. Ik zet alles klaar en steek als laatste wat kaarsen aan. Net wanneer ik de waterkoker aanzet, komt mijn klant doorweekt van de regen binnen. 'Oh shit, ben je op de fiets?' Ik kijk haar met veel medelijden aan. Ze knikt. Ik reik haar mijn föhn aan: 'Hier, droog je broek maar even.' Ik schenk mezelf een thee in. 'Wil je ook wat drinken?' Ze kijkt op. 'Ik lus wel een mimosa, heb je dat?' Ik frons mijn wenkbrauwen en probeer al moeilijk kijkend te bedenken wat dat ook alweer is. 'Jus d'orange en prosecco', vervolgt ze. 'Oja! Nee sorry dat heb ik niet.' Meent ze dit nou serieus? Zo vroeg al? Ik moet er niet aan denken. 'Koffie of thee dan maar?' Ze kijkt me bedenkelijk aan. 'Heb je ook witte wijn?' Even denk ik dat ze een grap maakt, maar haar blik is hoopvol. 'Momentje', zeg ik met een glimlach. Ik pak mijn telefoon en loop naar achteren. 

'Jongens, mijn klant wil al wijn. HET IS ACHT UUR!', stuur ik in de WhatsApp-groep.

'Hahaha wat?!', zegt een collega. 

'Ze wilde eigenlijk een mimosa.' 

'We zijn niet de Velvet Jungle Bar', grapt de ander.

'Kan ik dat al geven?' 

'Geen idee eigenlijk.'

Lees ook: Kim: 'Ze zenden radiogolven uit om iedereen tegen mij op te zetten!'

Misschien heeft ze een zware dag voor de boeg. En wie ben ik om te zeggen dat het niet mag? Ik loop naar de koelkast en schenk een wijntje in. De geur maakt me misselijk. Ik zet het voor haar neer. 'Alsjeblieft.' Ze neemt meteen een slok. Even later hebben we de kleur besproken en loop ik naar achteren om de verf klaar te maken. Ik ben slechts een paar minuten weg geweest, maar ik tref nu al een leeg glas aan. 'Heb je misschien nog wat?', vraagt mijn klant. Ik loop vol ongeloof naar de koelkast. Ik bekijk de fles waar slechts nog een lullig bodempje in zit. Saved by the bottle. 

Deze column verscheen eerder in oktober 2021.