Ik roer achteloos met een lepel in de dampende kom tomatensoep voor me. Ik laat mijn kin op mijn hand rusten, zodat ik niet voorover kukel en in de hete soep beland. Ik staar naar buiten. Een man van rond de veertig staat in de stromende regen de straat te betegelen. Je zal maar door weer en wind buiten moeten werken. Ik voel me meteen een stuk beter bij het idee dat ik wel lekker warm binnen zit. Tevreden neem ik nog een hapje soep. 

Lees ook: Kim: 'Ze had meerdere kappers versleten en ik bleek haar eindstation'

'Kim, mag ik nog een kopje thee?' De stem van mijn klant klinkt door de salon. Verdomme, ik zit net. Ik vroeg 5 minuten geleden nog of ze iets wilde drinken en toen hoefde ze niet. Ik hijs mezelf van de kruk af en slenter naar beneden. 'Tuurlijk, wat voor thee wil je?' Ik glimlach vriendelijk en probeer mijn luiheid te verbergen door mijn voeten weer op te tillen. Ik zet het kopje thee voor haar neer en schraap daarna met mijn nagel wat verf van het haar om te kijken hoe de kleur gaat. 'Ik laat de toner nog een paar minuten zitten en dan kunnen we het gaan uitspoelen', zeg ik tegen mijn klant. Ik loop weer naar boven om de inmiddels afgekoelde soep te eten. 

Even later zit ik met mijn klant boven bij de wasbak. De kruidige geur van shampoo dringt mijn neus binnen en mijn vingers bewegen op automatische piloot door de lokken van mijn klant. Het treurige weer buiten trekt wederom mijn aandacht. In mijn ooghoek zie ik de man die tot nu toe tegels aan het zetten was op staan. Zijn felle oranje overall steekt af tegen de grijze, sombere lucht. Tot mijn verbazing zie ik hem richting de salon lopen. Komt hij nou hierheen? Mijn ogen volgen hem op de voet tot hij daadwerkelijk voor de salon staat. Hij drukt met zijn natte lijf de deur open en staat vervolgens druipend binnen. Hij kijkt verdwaald rond. 'Heb je een klein momentje? Ik ga even die man helpen die net binnenkomt', verwittig ik mijn klant.

Lees ook: Kim: 'Veel klanten doen hier zoommeetings gehuld in folie'

Ik loop naar beneden en begroet de tegelzetter. Hij hinkt onrustig van been naar been en zijn blik straalt wanhoop uit. 'Zou ik alsjeblieft naar de wc mogen?' Ik voel direct medelijden met hem. 'Tuurlijk mag dat!' Ik wijs hem de weg naar het toilet. 'Niets is erger dan naar de wc moeten en niet kunnen.' Hij lacht als een boer met kiespijn en vlucht het toilet in. Even later verschijnt de man weer in beeld. Hij zwaait even omhoog en loopt weg. 

Zodra we weer beneden zijn zegt mijn klant ook nog even naar de wc te moeten. Ze is nog geen seconde binnen wanneer ik haar luidkeels hoor gillen. 'GADVERDAMME!' Ik schrik en ren direct haar kant op. De stank komt me tegemoet en ik voel tranen opkomen. Vol afschuw kijk ik naar een met poep besmeurde pot en wand. Bij nader inzien is niets erger dan iemand anders zijn shit opruimen. Letterlijk.

Lees hier meer columns van Kim.