Ik krijg de kriebels van kort haar. Een bobje knippen vind ik prima, leuk zelfs. Maar wil je korter dan dat? Dan gaan mijn nekharen overeind staan. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik kort haar lelijk vind. Sterker nog: ik vind het prachtig. Een pixie of een tomboy-look kan super sexy zijn! Maar waarom doe ik het dan niet? Heel simpel: omdat ik het niet kan. Althans, ik denk dat ik het niet kan. Het zit allemaal tussen mijn oren, dat weet ik. Want als ik eerlijk ben, kan ik prima mannen knippen. Best goed zelfs. Met een beetje logica lijkt het me dat ik dan ook best een vrouw kort kan wieken. Het is mijn eigen onzekerheid die me de das om doet.

Lees ook: Kim: 'Mijn gloednieuwe schaar is echt mijn pronkstuk'

Tijdens mijn eerste kappersbaantje in loondienst had ik al last van het zogenaamde korthaarvrees. Mijn baas had daar lak aan. Ondanks dat ik gesolliciteerd had op de functie color specialist in een knalroze salon die deed vermoeden enkel haarkleuringen (en vrouwen) te doen, stond mijn agenda angstvallig vol met mannen. Mannen die stonden te springen om iedere 2 à 3 weken hun bakkebaardjes te laten trimmen. Een ware nachtmerrie, waar ik niet onderuit kwam. Mijn collega’s deelden mijn angst en ik verdenk ze er nog steeds van dat ze stiekem alles wat maar kort haar wilde naar mij doorschoven en mijn baas deed daar denk ik doodleuk aan mee. 

Ik vermoed dat het knippen van kort haar, of het nou een man of een vrouw is, daar langzaam is ontwikkeld tot iets wat voor mij voelt als traumatisch. Het klinkt overdreven, maar ik lig serieus nachten van tevoren te baden in het zweet wanneer ik weet dat een kort kapsel op me staat te wachten. Ik voel me zenuwachtig, angstig en onzeker. Iets wat ik met langere lengtes of kleuren totaal niet voel. Daar kan ik geen genoeg van krijgen. Ik vergelijk het knippen van kort haar een beetje met sporten. Je kijkt er enorm tegenop, maar als het eenmaal achter de rug is voelt het best wel lekker. Maar dat euforische gevoel is nergens meer te bekennen wanneer een volgende sportsessie nadert. 

Lees ook: Kim: '5 geschrokken gezichten kijken me aan alsof ik gek geworden ben'

Ik voel me trots wanneer ik naar het strak geknipte korte koppie in mijn stoel kijk. Zie je wel Kim, je kan dit gewoon. De motiverende speech in mijn hoofd werkt maar voor korte duur, want de onzekerheid neemt weer toe bij het zien van mijn agenda voor volgende week. De angst in mijn ogen blijft niet onopgemerkt bij mijn collega. ‘Waarom knip je eigenlijk nog kort haar als je dit helemaal niet fijn vindt? Je bent je eigen baas. Je mag zelf bepalen wat je wel of niet doet, toch?’ De angstige blik in mijn ogen heeft plaats gemaakt voor verbazing. Ik ben met stomheid geslagen en kijk haar met open mond aan: ‘Eureka! Hoe heb ik dit nooit kunnen bedenken?’ Een gevoel van enthousiasme bekruipt me bij het besef dat ik zojuist mijn laatste man ooit heb geknipt.    

Lees hier meer columns van Kim.