'O mijn god! Niet doen!', roep ik hardop. De klant die ik aan het highlighten ben, kijkt verbaasd op van haar tijdschrift. Ik trek ook de aandacht van mijn collega's en hun klanten. Het is plots doodstil en vijf geschrokken gezichtjes kijken me aan alsof ik gek geworden ben.

Lees ook: Kim: 'Ik zie dat het zogenaamde verfplekje is gaan bloeden'

'Nee, niet ik. Daar buiten!' Ik wijs met mijn vinger naar het raam en alle hoofden draaien braaf die kant op. Op straat staat een verstrooid uitziende man. Zijn donkerblauwe jas is gescheurd en mist vrijwel alle knopen, op de bovenste na. Zijn spijkerbroek zit vol bruine vlekken, waarvan ik liever niet wil weten wat het is. In zijn rechterhand heeft hij een fles wasmiddel, waarvan ik slechts enkele seconde geleden heb mogen aanschouwen dat hij deze aan zijn mond zette en er een flinke teug van nam. Opnieuw neemt de verwarde man een shot wasmiddel en ik hoor mijn klant naar adem happen. 'What the fuck?', zegt ze. 'Moeten we iets doen?' Ik kijk haar vertwijfeld aan. Wanneer ik weer naar buiten kijk, zie ik dat de man intussen zwalkend zijn weg vervolgd. 

Terwijl we amper zijn bekomen van het wasmiddel-incident, wordt onze aandacht niet veel later getrokken door een nieuwe gedaante die zich voor het raam presenteert. Een vrouw met donker, piekerig haar staat achter het glas. Haar grote, bruine ogen staren vol agressie naar zichzelf in haar spiegelbeeld. Een gigantisch, beige kleed om haar schouders en nek gewikkeld dienstdoende als sjaal, maar gaat eerder door voor dekbed. In een Frans lijkende taal schreeuwt ze naar haar tweelingzus in de reflectie. Ze lijkt niet door te hebben dat de hele salon haar vreemd aanstaart. De tirade met zichzelf duurt enkele minuten en dan strompelt ze mompelend verder. 

Mijn klant trekt haar wenkbrauwen op en kijkt me beduusd aan in de spiegel. 'Jeetje, wat gebeurt hier allemaal?' Ik haal mijn schouders op en frons terug. 'Ik sta net zo perplex', zeg ik zachtjes terug. De stilte in de salon ebt langzaam weg door mijn collega die het woord neemt. 'Er zit hier in de straat een daklozenopvang. Dit is dagelijkse kost voor ons', lacht ze. 'Je werkt hier natuurlijk nog maar net Kim, maar je zal er vanzelf aan wennen.' Ik kijk haar knikkend aan met een geforceerd lachje, maar van binnen voel ik enkel medelijden. Wat is het leven toch iets oneerlijks. Ik word uit mijn treurige gedachte weggetrokken door een luide mannenstem die ik herken. 'Heeeey, suuuuper mooie salon hey!' Een vrolijke krullenbol staat breedlachs in de deuropening met zijn duim omhoog. Zodra we oogcontact maken steekt hij ook zijn andere duim op.

Lees ook: Kim: 'Ik sta me regelmatig zonder saldo te schamen in de supermarkt'

'Ik ken hem! Hij kwam ook in mijn vorige salon', roep ik vrolijk. 'Hij kwam ons dagelijks dit compliment geven, zo schattig. Maar het allerleukste was dat ik op een dag het toilet uit liep en dat hij uitbundig stond te dansen op een nummer van Michael Jackson.' Precies op dat moment hoor ik de bas van Billie Jean door de speakers klinken. Toeval bestaat niet. 

Lees hier meer columns van Kim.