Het zweet druipt over mijn rug en de salondeur gaat open terwijl ik nog druk het haar van mijn klant aan het föhnen ben. In mijn ooghoek zie ik Rapunzel binnen lopen. Ze heeft net zulke lange lokken. Haar punten hebben daarentegen niet het eeuwige leven, zie ik als ze me passeert. Please, laat haar niet voor mij zijn. Bij de gedachte dat ik dat haar moet highlighten, vindt er een nieuwe hittegolf plaats op mijn rug. Ik reken af met mijn klant en check de planning. Gelukkig, een knipper. Ik kijk richting het groepje wachtende klanten en roep een naam. Rapunzel reageert. Haar naam blijkt toch geen Rapunzel te zijn. 

Lees ook: Thomas: 'Tot mijn schrik had het washok op de camping open douches'

Ze neemt plaats voor de spiegel en ik ga bij haar zitten. In haar spiegelbeeld is slechts een derde van haar haar te zien. 'Goh, het is wel lang hè?' stamel ik. 'Ik begrijp dat je het graag wil laten knippen?' Haar ongemak werkt aanstekelijk. 'Ja', zegt ze. Ik vraag hoe lang ze heeft gespaard op haar eindeloze lokken. 'Ik ben al zeven jaar niet geknipt, want ik ben bang voor kappers.' Dat is te zien, denk ik. 'Wat vervelend,' zeg ik. 'Heb je een onprettige ervaring gehad?' Ik kijk haar belangstellend aan. Haar ogen worden groter. 'Het doet pijn.' Ik lach d'r toe. 'Ha! Dat ken ik! Je bent niet de enige hoor. Het is een pijniging voor bijna iedere vrouw wanneer je een centimeter haar op de grond ziet vallen.' Ze kijkt me hopeloos aan. Ik probeer haar te begrijpen, maar kennelijk stralen mijn ogen vraagtekens uit want ze antwoordt: 'Ik heb gevoel in mijn haar, knippen doet écht pijn.' Ik blijf sprakeloos. 'Deze lengte graag. De rest mag er af.' Ze plaatst haar vinger ter hoogte van haar navel. 'Okidoki,' brabbel ik ongemakkelijk. 

Lees ook: Thomas: 'Mevrouw Gans heeft een crush op mij'

Ik sla een kapmantel om en trek er met klamme handjes anderhalve meter haar onder vandaan. Ik pak mijn schaar en slaak een diepe zucht. Aarzelend zet ik een eerste knipje en kijk haar gevreesd aan. Haar adem stokt. 'Ah..' sist ze. Haar ogen zijn samengeknepen. Datzelfde geldt voor mijn billen. 'Moet ik stoppen?' Ze schudt nee. Mijn schaar en ik trekken een sprintje om zo snel mogelijk navelhoogte te bereiken. Een enkele traan biggelt over haar wang. 'Ik ben zojuist een deel van mezelf verloren, een deel van mijn aura. Nu ben ik incompleet,' snikt ze. Ik geef een bemoedigend glimlachje en loop ontdaan en wederom bezweet richting de kassa. 'Veel plezier van je haar,' stotter ik tevergeefs. Had ik gecondoleerd moeten zeggen? De deur valt dicht. Mijn collega's proesten het uit van het lachen. Ik trek de bezem uit de kast en veeg het haar bij elkaar. Nog nooit voelde deze handeling zo dubbel. Ik schuif de plukken richting de haarstofzuiger en met veel kabaal gaat haar aura in rook op. 'Rust zacht', fluister ik.

Kim is met zomervakantie, deze column verscheen eerder in maart 2021. Meer lezen van Kim? Dat kan hier.