Ik herinner me een fietstocht richting de bibliotheek. Een jaar of 10 geleden, mijn studietijd. Zeg gerust een stressvolle tijd. Onmogelijk lijkende hertentamens deden mij verlangen naar een ontspannen en simpel bestaan. Op dat moment fietste ik voorbij een kapsalon en gluurde dromend naar binnen. Een kapper lachte en kletste met haar klant. De twee zagen er euforisch uit. Dit wil ik, dacht ik toen.

Lees ook: Kim: 'Ik ben getriggerd door wat er in de salon gaande is'

Ik ga eerlijk zijn. Ik dacht dat kappers een luizenbaantje hadden. Geen enkele vorm van druk. De hele dag met mensen kletsen, theetjes drinken. 's Avonds ontspannen thuis komen en de beentjes omhoog. Ik kan je zeggen. Ik zat fout. Wat heb ik dit onderschat. De constante tijdsdruk, hoge verwachtingen van klanten, lange dagen. Ik prijs mezelf gelukkig bij iedere hap lunch die ik weggewerkt krijg. En die ene minuut op de wc neem ik zeker niet voor lief. Maar het zwaarste is toch wel: praten. De hele dag praten. 

Ik ben niet alleen kapper, ook psycholoog. De kapperstoel voelt voor veel klanten als een veilige haven. Een plek waar ze niemand kennen en hun verhaal kwijt kunnen. Ik denk dat ik stiekem meer van mijn klanten weet, dan hun eigen partner. Liefdesverdriet, affaires, ruzies, verlies. Bij ons in de salon wordt niets niet besproken. 

Een hele poos geleden zat Sam in mijn stoel. Ik mocht als allereerste haar maagdelijke haar kleuren. Voor mij een eer, voor haar zenuwslopend. Ik nam de tijd voor uitgebreid advies, om haar onzekerheden weg te nemen. Vijf uur later zag ik Sams ogen schitteren toen ze haar nieuwe look in de spiegel bekeek. Vandaag, een jaar later, zit Sam weer in mijn stoel. Ze durft een stukje blonder. Een project naar mijn hart. Ik laat me leiden door mijn enthousiasme en vergeet volledig dat Sam om vier uur een andere afspraak heeft. Ik moet haar nog knippen. Mijn ogen schieten richting de klok: 15.40 uur. 'Shit, je moet weg! Is de afspraak iets belangrijks?' Ze aarzelt, maar geeft toch toe naar de psycholoog te moeten. 'Weet je wat, haast er nu heen en dan kom je daarna terug. O en neem mijn elektrische fiets mee, dan ga je sneller!' 

Lees ook: Kim: 'Ik moet het veel te vroeg uitspoelen, dit komt niet meer goed'

Anderhalf uur nadat Sam de salon met zeiknat haar had verlaten, zit ze weer in mijn stoel. We kijken elkaar aan en schieten in de lach over deze spontane actie. 'Ik hoop dat het goed ging', zeg ik terwijl ik opnieuw een kapmantel om haar heen sla. Ik zie dat ze emotioneel wordt. 'Weet je, toen ik vorig jaar bij je in de stoel zat ging het even niet zo goed met me', vertelt Sam. 'Maar door jou heb ik me toen weer even goed en mooi gevoeld.' Ik voel de opkomende tranen in mijn ogen branden. 'Je beseft niet wat een impact dat heeft gehad en ik wil je nog bedanken daarvoor', vervolgt ze met waterige ogen. Een traan rolt over mijn wang. 'Mag ik je een knuffel geven?' Terwijl mijn armen om haar schouders buigen slaak ik een diepe zucht en glimlach tevreden. Misschien geen luizenbaantje, maar wel de mooiste. 

Lees hier meer columns van Kim.