Ik ben een slons. Ik staar naar mezelf in de salonspiegel. Jezus, wat zie ik eruit zeg. Van ellende draai ik mijn haar weer in een knot. Zucht. Soms schaam ik me, omdat ik er echt niet uitzie als een kapper. Ik weet eigenlijk niet hoe een typische kapper eruitziet, maar ik denk niet zo. Mijn spiegelbeeld staart terug en confronteert me met talloze dode punten. Ik krab op mijn hoofd en probeer me te herinneren wanneer ik voor het laatst een echte kappersafspraak heb gehad.

Lees ook: Kim: 'Ze wil uit voorzorg al haar haar afknippen voor een pruik'

Mijn haar is de afgelopen jaren uiteraard niet onaangeraakt gebleven. Was het maar zo. Mijn haar heeft het zwaar. Blond, roze, paars, donker en weer blond. Allemaal dankzij mijn collega's. Ik hoor je denken: wat chill dat jullie elkaars haar kunnen doen! Nou, nee. Het is keihard werken. Voor wat, hoort wat. Als jouw collega zo lief is om jouw haar te doen, wordt van jou precies hetzelfde verwacht en laat ik daar nou precies geen zin in hebben. Wat zou het lekker zijn om als klant behandeld te worden. Volledig in de watten worden gelegd. Er verschijnt een glimlach op mijn dagdromende gezicht. De realiteit roept. 'Kim wil je binnenkort even wat faceframing highlights zetten bij me? Kan ik jouw haar ook wel doen.' Mijn collega Ivy kijkt me hoopvol aan. 'Ik kleur je wel, maar je hoeft mij niet te doen. Ik ga binnenkort naar de kapper!', besluit ik. Na wat research op Instagram heb ik eindelijk een kapper gevonden aan wie ik mijn haar toevertrouw. 

Zenuwachtig word ik wakker. Vandaag is de dag. Het is zo'n 3 maanden geleden dat ik deze afspraak heb gemaakt. Tot mijn verbazing zie ik dat ze niet meer werkzaam is in de salon waar ik dacht heen te gaan vanmiddag. 'Hey! Op welk adres moet ik straks zijn?' Ze typt. Ze stopt. Typt weer. O, god. Ze zal het toch niet vergeten zijn hè? Even later krijg ik een adres doorgestuurd. Gelukkig.

Lees ook: 'Ik probeer mijn billen bij elkaar te knijpen. Ik faal'

Volgens Google Maps ben ik gearriveerd, maar er is geen salon te bekennen. Ik sta voor een woning in Amsterdam West. Dit kan niet goed zijn. Ik bel twijfelachtig aan. De deur gaat open en een stem bovenaan de veel te steile trap roept me. Trappen zijn zo niet mijn ding. Oververhit en hijgend kom ik boven. Ik stap een kamer binnen. Haar slaapkamer. In de hoek staat een spiegel met een stoel ervoor. Ze gebaart me plaats te nemen. Een watertje zou lekker zijn, maar er wordt me niets aangeboden. Ze doet haastig. Ik krijg sterk het gevoel dat ze deze afspraak vergeten was. Ze is druk aan het appen terwijl ik haar over mijn haarwensen vertel. Anderhalf uur later mag ik uitgespoeld worden. Ze trekt de stoel onder mijn kont vandaan en duwt 'm de gang op. In een soort ongemakkelijke polonaise loop ik achter haar aan. Ze zet de stoel onder de douche. Dit moet een grap zijn. 

Ik grijp mijn telefoon: 'Ivy, wil jij volgende keer please weer mijn haar doen?'

Kim is met zomervakantie. Deze column verscheen eerder in mei 2021. Lees hier meer columns van Kim.