Over het algemeen vind ik mensen fantastisch. Ik moet ook wel, want de gemiddelde kleurklant zit zo'n 4 à 5 uur in mijn stoel. We kakelen eindeloos over nieuwe trends, liefdesverdriet of die irritante zus van. Ik vertroetel ze met wijn en zij spillen the tea. Ik geniet van alle juice terwijl ik hun manen voorzie van een nieuw kleurtje. Time flies. Meestal dan, want iedere minuut is er één te veel zodra de salon verandert in de set van Gossip Girl en jij het doelwit blijkt te zijn van de bitchy Blair Waldorf lookalike in jouw stoel.

Lees ook: Kim: 'Shit, kan ze mijn gedachte lezen?

Die eerste keer was traumatiserend. Ik was pas net kapper en stond met gevonden beetjes zelfvertrouwen te knippen in een salon in Amsterdam. Daar zat ze. Lang haar, minstens tien centimeter onder haar bh bandje. Volmondig maakt ze me duidelijk dat ze daar klaar mee was. 'Kort, het moet kort!' Deze meid heeft haar huiswerk gedaan, want met behulp van een completer moodboard dan in Kopen Zonder Kijken wijst ze me op een superstrakke bob. 'Aha, de blunt cut.' Er komt een lach op haar gezicht. 'Je moet waarschijnlijk even wennen, maar het zal je fantastisch staan!' stel ik haar gerust.

Met veel enthousiasme haal ik mijn wapens erbij. De haren vliegen om de oren en het komt steeds meer in de buurt van het gewenste resultaat. 'Tadaaa!,' zeg ik trots. Ik zie haar vertwijfelde gezicht. Ik wijs haar nogmaals op het wennen. Het moet korter, besluit ze. Ik adviseer beter van niet en geef de optie om er thuis nog even over te denken en op een later moment terug te komen. Maar ze houdt voet bij stuk: korter!

Die extra centimeters er af maken haar niet meer tevreden. Laagjes maken volgens haar het verschil. Slecht idee. Maar mijn mening interesseert haar niet. Er moeten happen uit, ze ondersteunt haar verhaal door woest uit te beelden hoe het moet. Mijn kappershart krimpt ineen en met tegenzin begin ik wild te hakken. Ik leg mijn gerei neer en durf niet in de spiegel te kijken. Met zweet op mijn voorhoofd vraag ik: 'Is dit wat je in gedachte had?'. Haar gezicht betrekt, haar lip trilt en ik zie haar borst driftig op en neer bewegen onder haar kapmantel. Ze vliegt op en rukt haar cape af. Ze grist huilend haar inmiddels behaarde totebag van de grond en dendert richting de uitgang. Ik durf niet te beginnen over betalen en kijk vol doodsangst mijn baas aan. Ze gebaart dat het oké is en ik laat haar gaan.

Lees ook: Kim: 'Wat bén jij voor een kapper? Ik wil de manager spreken!'

Een week later zit ik zorgeloos een klant te knippen op hetzelfde plekje dichtbij de deur. Ik sta aan de grond genageld als een gevaarte heetgebakerd de salon binnenstormt. 'JE HEBT MIJN LEVEN VERPEST!' Haar vingers wijzen furieus mijn kant op. 'VERPEST HOOR JE ME!' Dat waren haar laatste woorden aan mij en ze verdwijnt (hopelijk) voorgoed uit mijn leven. Alhoewel, als je dit leest. Ik vraag me oprecht af: hoe gaat het nu met je? 

Lees hier meer columns van Kim.