Hanneke: 'Ik geef de straatmuzikant niks. Tot zover de kerstgedachte'
Hanneke Hendrix woont in de buurt Nijmegen met man en kind, en heeft onlangs haar derde roman uitgebracht. Ze schrijft boeken bij De Geus, geeft les aan de kunstacademie en de Schrijversvakschool en maakt hoorspelen voor de radio, maar is niet per se gek op grindbakken.
De meneer speelt in het donker en in de kou voor de schuifdeuren van de Albert Heijn in het dorp verderop een zeer valsige versie van Careless Wisper op de accordeon. De dochter wijst. In mijn portemonnee zit niets, alleen een pas van de gezamenlijke huisrekening. Ik vraag me altijd af hoe ik zo ontzettend veel uur in de week werk en toch nog steeds maar negen euro saldo heb. Ik denk niet dat de muzikant het op prijs stelt als ik dat even kom uitleggen. Hij speelt lustig verder. I’m never gonna dance again.
Lees meer: Hanneke: 'De dochter huilt al dagen, gek word ik ervan'
De dochter houdt van accordeons. Laatst trok ze een duimstok uiteen en riep ze heel blij: ‘Accordeon!’ Dat daarna de duimstok brak vond ik niet erg. Ik heb ergens gelezen dat je muzikale ambities zo min mogelijk in de kiem moet smoren, dus als een duimstok een accordeon is, is het ook een accordeon. Pas stal ze van een vriend van ons een percussie-instrument waarmee je jingle bells kunt maken. Het was überhaupt een godswonder dat ik het niet eerder had gemerkt: dat ze hem stal, met de klereherrie die dat ding maakt. Anderzijds is het ook niet zo gek, daar tussen sinterklaas en oud en nieuw werkelijk alle audio wordt gelardeerd met obligate jinge bells-geluidseffecten. Misschien is het als stank: na een tijd eraan blootgesteld te worden, ruik je het gewoon niet meer.
Toen ik de vriend belde om te vertellen dat de dochter de kleptomanische trekjes van de familie Hendrix had geërfd zelfs zonder dronken te zijn, zei hij: ‘O god, hou dat vreselijke ding alsjeblieft.’
En begrijp me niet verkeerd: ik hou van kerst. Maar dan wel van het ‘saus-in-mijn-haar-want-alles-is-ontploft-in-keuken-kerst’ en van het soort kerst waar een straatmuzikant Careless Wisper op repeat speelt, waarschijnlijk omdat hij Last Christmas niet in zijn repertoire heeft en dit het dichtst in de buurt komt.
Ik zet de fiets in het rek. De dochter is wars van of een mens vies of eng is, en dat vind ik iets om af te leren, maar het ontroert me ook. Op Netflix wil ze steeds opnieuw een film kijken die ze ‘De Donkerrrrr’ noemt, waarin Angela het Kindeke Jesu steelt en alleen in de nacht langs een blinde accordeonist moet lopen. Verrukt is mijn dochter dan, soms komt ze me zelfs in de keuken halen omdat ze het zo fantastisch vindt. Een duimstok of een vieze man: het maakt haar allemaal niets uit, want een accordeon is een accordeon.
En zo is het maar net.
Ik kan nog veel van de dochter leren.
Langs ons heen schieten mensen de kou in en uit. Geluidloos, alleen de swoesj van de schuifdeur. Met de dochter op mijn arm sta ik even te kijken, veilig in het donker op een afstandje. Ik stel me voor dat we naast ’m gaan staan. En zouden gaan zingen, de hele avond lang, tot de rolluiken naar beneden gaan, en de laatste te late klant vloekend weer op de fiets stapt.
Lees meer: Hanneke Hendrix: 'De hel, dat zijn ánderen in kinderspeelparadijzen'
We lopen naar binnen, zonder wat te geven.
Guilty feet have got no rhythm.
Tot zo ver de kerstgedachte.
Ergens probeert de kosmos me iets te vertellen, maar ik krijg er maar geen vinger achter.
Lees hier meer van Hanneke Hendrix.