Marloes: 'Vind je het gek dat ik zoveel zeik?'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over hoe anders het is om zwanger te zijn terwijl er al eentje rondloopt.
'Ervaar je deze zwangerschap als zwaarder ten opzichte van je eerste zwangerschap?' vraagt de verloskundige geïnteresseerd na een minutenlange klaagzang van mijn kant. Ik leun achterover in mijn stoel en denk na. 'Zwaarder, zwaarder. Wat is zwaarder? Ik denk dat ik er wederom redelijk makkelijk vanaf kom,' besluit ik mijn analyse.
Lees ook: Marloes: 'Heel eerlijk, ik vond die speen zelf ook veel te handig'
'Nou,' hoor ik mijn man voorzichtig ook een duit in het spreekwoordelijke zakje doen. 'Ik vind wel dat je meer klaagt deze keer.' Hij treft me schijnbaar op een hormonaal goed moment, want ik moet én niet huilen én ik voel niet de behoefte om zijn kop eraf te hakken. Sterker nog, ik moet hem gelijk geven. Ik heb een paar minuten geleden nog behoorlijk hard gezeken en zeiken is deze zwangerschap überhaupt, net als de roze koek, een nieuw dagelijks element in mijn leven. En dat is niet zozeer omdat ik nou zo ontzettend veel klachten heb. Het is meer dat de situatie ten opzichte van die eerste keer behoorlijk anders is, en daar heb ik wél behoorlijk wat klachten over.
Wat basis voorbeelden. De vorige zwangerschap had ik voor mijn gevoel een dag met zeeën van tijd. Wat maakte het uit als ik een iets langere lunchpauze nam en tussen de middag een dutje op de bank deed, of in de ochtend nog even in bed bleef liggen. Dan werkte ik toch gewoon tot iets later door? No problemo. Nu moet ik pieken tussen 9:00 en 18:00 uur om mijn werk af te krijgen, want tussen 18:00 en 20:00 uur zijn we bezig met Kiki en haar gevoederd en fris en fruitig in bed krijgen. En nadat mijn man en ik het huis weer aan kant hebben, nog een wasje hebben gedraaid en de afwas hebben weggewerkt, liggen we allebei out in bed. Tijd is een stuk kostbaarder en zeldzamer geworden en dus sla ik bijvoorbeeld die bank tussen de middag, als het even kan, over. Het is eigenlijk nog veel erger dan dat: ik zie 'm niet eens meer staan.
Dan is er ook nog het zero begrip van de stuiterende peuter. Kiki lijkt alleen maar vaker op mijn buik te willen springen en mijn borsten, die overgevoelig zijn, zijn ook niet veilig voor kleine ellebogen of een zachte landing van Kiki na een val op de bank. Au. En dat niet alleen. Kiki heeft geen enkel probleem om mijn zwangerschap tegen mij te gebruiken:
'Kiki, stoppen met springen op de trap anders tilt mama je naar beneden.'
'Jij niet tillen. Jij baby in de buik.'
'…'
Lees ook: Marloes: 'Wat groeit die buik een tweede keer sneller'
Misschien nog wel het meest frustrerende is dat ik nooit alleen ben in mijn 'leed'. Als ik klaag aan de eettafel, dan hoor ik eerst op rechts:
'Ik ook baby in de buik.'
En vervolgens op links:
'Ik heb ook last van mijn onderrug.'
Dat zal allemaal best, maar misschien moet je de vergelijking met je eigen pijntjes even voor je houden bij iemand wiens organen aan de kant worden gedrukt voor het creëren van een baby. Vind je het gek dat ik zoveel zeik?
Gelukkig wordt mijn klagen hier in huis niet heel serieus genomen en eindigt het vaak in de slappe lach. Maar ik denk met weemoed terug aan de tijd dat ik als een zwangere prinses op de bank neerstreek. Ze zeggen wel dat je die tijd moet koesteren, maar waarom luister je daar meestal pas naar als die tijd nooit meer terugkomt?
