Baby aan boord #38: Snot
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, vol met plottwists en hilarisch. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer heeft Kiki nogal last van haar kwijlvriendjes.
Sinds de geboorte van Kiki worden wij niet meer wakker van de wekker. Kiki is de wekker en daar slaap je nooit doorheen. Eerst was de ringtone gewoon huilen, want honger, daarna werd het kirren, want wakker en aan het spelen, en tegenwoordig is het blaffen, want veel los snot. Kiki heeft een rochel waar de gemiddelde vrachtwagenchauffeur nog jaloers op is.
Mijn man en ik verdenken het kinderdagverblijf als de oorzaak van haar hoest. De snottebellen zijn daar in de meerderheid en ook Kiki’s neus is inmiddels een zee van groen geworden. Ze is verder niet ziek, maar helemaal bacterie/virusvrij kan ik haar niet noemen. Het is ook onvermijdelijk als je bedenkt dat de kinderen daar de hele dag samen over alles heen kwijlen en ook nog eens alles, maar dan ook álles in hun mond stoppen. Het is een continue uitwisseling van speeksel. Maar toch vraag je je met zo’n hoest weleens af of de kinderen na het fruithapje gezamenlijk een peukje draaien. Zo klinkt Kiki in ieder geval wel.
Lees ook: Baby aan boord #37: Moedermaffia
Sinds een week blijft het niet bij snot en hoestjes. Er hangt een briefje op de deur van de groep van Kiki. Er heersen waterpokken (en nog iets wat mij vrij weinig zei, maar het deed me denken aan mond-en-klauwzeer, dus dat gaf niet echt een gerust gevoel). Oké. Dank voor de info. Fijn dat ze het melden natuurlijk, maar wat moet ik nu? Kiki thuislaten? Ik heb geen idee. Ik ga voor de kop-in-het-zand-methode en doe zachtjes de deur van het lokaal open. Ik kijk om me heen en zie eigenlijk helemaal geen kindjes met waterpokken, dus concludeer dat het vast meevalt. Kiki krijgt een kus en een kroel en ik vertrek.
Een aantal dagen later kom ik binnen met kiki als de hele groep aan tafel zit voor het dagelijkse fruitfestijn. Zo ongeveer de helft zit onder de waterpokken en kijkt mij zielig aan. Oef. Tsja. Het viel dus toch niet mee. Ik doe Kiki’s jas uit.
‘Waterpokken, dus,’ begin ik voorzichtig tegen de leidster. ‘Dan heeft ze die maar vast gehad. Uiteindelijk krijgen ze het allemaal, toch?’ zeg ik moedig met een glimlach.
‘Ja, dat is zo, maar Kiki is onder de één.’
‘Ja, dus?’
‘Dan kan ze het nog een keer krijgen.’
‘Oh ja, oké.’
‘Je moet kijken naar de buik. Daar beginnen waterpokken. Ga je mee, Kiki? We gaan lekker fruit eten.’
Lees ook: Baby aan boord #36: Stop de tijd
Ik blijf met een lege berenjas achter en besluit dat ik toch al niets meer aan deze situatie kan doen. Dit zijn haar kwijlvriendjes en als ze elkaar hebben aangestoken, dan is dat allang gebeurd. Toch? Mijn moeder weet hier vast meer over. Die moet ik zo meteen bellen. En binnenkort niet op vakantie gaan. Dat ook. Een vriendin van mij was op reis in het Midden-Oosten, toen haar kind de waterpokken kreeg. Toen ze dat in het hotel zagen, werden ze meteen in quarantaine gezet. Heftige shit wel. Dus niet op vakantie gaan en mijn moeder bellen. En loslaten. Die kan ook op het lijstje. Maar die staat eigenlijk altijd wel op het lijstje.
