Baby aan boord #23: Sprongetjes
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: sprongetjes.
Rustig blijven. Ik moet rustig blijven. WAAROM HUILT ZE. Oké, rustig. Ik kan dit. Ik ben de moeder. Ze huilt, dus er is iets. Gewoon het lijstje afgaan en dan kom ik er vanzelf achter wat er aan de hand is. Voeding: check. Schone luier: check. Te heet, te koud, moe: check, check en check. Pijn dan? Nee, dat lijkt het ook niet te zijn. Wandelen. Wandelen is altijd goed. Meestal slaapt ze al voordat ik de straat uit ben, dus hup, naar buiten.
Lees ook: Baby aan boord #22: Uit wandelen
Tijdens het wandelen bel ik mijn moeder:
'Huh, hoor ik nou Kiki? Huilt ze?'
'Ja, ze huilt al de hele dag. Geen idee wat er aan de hand is. Dit doet ze nooit. Zelfs nu, tijdens het wandelen, blijft ze huilen.'
'Ja, dat hebben ze weleens. En Kiki mag af en toe ook haar stemmetje laten horen. Die huilt nooit.'
'…'
Na een rondje Vondelpark met een sirene uit de wandelwagen concludeer ik dat ook wandelen niet de oplossing is. Thuis loop ik met Kiki in mijn armen al wiegend door het huis, terwijl ik steeds weer opnieuw ‘In de maneschijn’ inzet. Gek genoeg, dat helpt. De oogjes gaan dicht en langzaam valt haar mond open. Yes! Ik maak een foto voor mijn man en stuur er een zelfverzekerde ‘mama wint altijd’ achteraan. Eindelijk rust.
Met Kiki op mijn arm ga ik op de bank zitten. Dat was schijnbaar niet de bedoeling. Kiki’s ogen gaan meteen weer open en terwijl ze rood aanloopt, begint haar lipje onheilspellend te trillen. Nee, niet huilen! Ik vlieg van de bank en begin meteen weer te zingen en te wiegen. De luikjes gaan weer dicht. Oké, oké. We spelen nu dus het spelletje ‘de bank is lava’. Prima, maar hopelijk gaan we dit niet de rest van de middag doen.
Dat gaan we dus wel doen. Twee uur later zijn mijn armen mij eeuwig dankbaar voor het feit dat ik bij het zien van de instagramfoto’s van Romy Boomsma ook maar zo'n mooie draagdoek heb aangeschaft. De kraamzorg voorspelde het al in de kraamweek: ‘Als Kiki ooit een keer écht gaat huilen, dan raken jullie nog in paniek.’ Ze had gelijk.
Een dag later heb ik nog steeds een zeer knorrige baby. Terwijl ik weer een poging tot wandelen doe, krijg ik een pushbericht van de ‘Oei, ik groei’-app, die ik nauwelijks gebruik: Kiki begint aan sprong 2. O, wacht eens even! Ik app meteen mijn man: Kiki heeft een sprong! Voor de mensen die onbekend zijn met sprongen: de baby maakt, heel kortgezegd, een mentale ontwikkeling door en daarna kan ze weer nieuwe dingen. Ik verwacht dat Kiki na deze sprong minstens Chinees kan, afgaande op hoe knorrig ze is. Maar halleluja, er is een diagnose.
Lees ook: Baby aan boord #21: De eerste keer alleen met de baby
Mijn man en ik maken gretig gebruik van ons nieuwe zwarte schaap. Alles is vanaf nu een sprong. Gekke kleur poep: sprong. Dunnere poep: sprong. Geen poep: sprong. Huilen zonder duidelijke reden: sprong. Slecht slapen: sprong. Slecht drinken: sprong. Ineens meer drinken: sprong. Het fijne aan een sprong is ook dat het tijdelijk is. Dit zijn niet Kiki’s true colors. Kalme Kiki komt wel weer terug.
Bij mijn schoonouders thuis vertellen we over de sprongen. Mijn schoonvader is kritisch en merkt op dat er in hun tijd helemaal geen sprongen waren. Misschien ook last van een sprongetje?
Lees hier meer van Marloes Berghege.
