Marloes: 'Mijn snotschaamte gaat van 0 naar 120'
Marloes is nu 23 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag is Kiki verkouden en Marloes heeft snotschaamte.
Ik heb sinds Corona behoorlijke snotschaamte. En dat is niet heel fijn voor iemand die meestal wel een snif-moment heeft na een ritje op de fiets. Voor 2020 had ik dan gewoon mijn neus gesnoten en was ik doorgegaan met mijn leven. Maar nu ben ik soms op mijn werk nog de hele ochtend bezig om die loopneus zo stil mogelijk uit mijn systeem te krijgen. Alles zodat niemand doorheeft dat ik mij probeer te bevrijden van snot. Want snot is eng. Maar met laf snuiten kom je er dus niet. Mijn ervaring is: zet je geen harde rem op een loopneus, dan blijft hij lopen.
Lees ook: Marloes: 'In deze vicieuze cirkel zit ik nu dus al een tijdje'
Nu ik extra bezig ben met mijn eigen snot, is het mij eigenlijk helemaal niet opgevallen hoe weinig verkouden Kiki is geweest sinds corona. Normaal ben je toch wel een half uur van je dag kwijt aan het wegpoetsen van groene units onder de neus, helemaal als je kind ook nog naar het kinderdagverblijf gaat. Ik vermoed dat verschillende virussen daar na de fruithap klassikaal worden klaargemaakt om daarna in de wereld te worden gestuurd. Kiki is wat dat betreft in de lockdown behoorlijk opgeknapt. Geen snot meer en ook aanzienlijk minder diarree. Top.
Dat extra handen wassen doet Kiki dus goed, maar immuun is ze natuurlijk ook weer niet. Dus na een half jaar snotstilte, is er dan onlangs toch weer een verkoudheid langs de barrières gekomen. En die kwam eruit toen we net op vakantie waren. Behoorlijk vanuit het niets ook. Ik pak nietsvermoedend een cola uit de koelkast, gooi de deur dicht en BAM; wit gezichtje, tranende oogjes en een continue stroom aan snot. Ik maak eerst haar neus schoon en ga daarna met gierende banden het internet op. Want, wat nu? Mogen we nog naar buiten? Moeten we in quarantaine? Nee, is het antwoord. In de gaten houden en komt er koorts bij, dan wordt het een ander verhaal.
Lees ook: Marloes: 'Peuters, roken die geen peuken in het fietsenhok?'
Gelukkig voor ons blijft de koorts uit en kunnen we ons nog vrij bewegen, aangezien de rest van het gezin nergens last van heeft. We besluiten een dag later buiten de deur te gaan eten. Een ober desinfecteert onze stoelen grondig voordat we plaats nemen in het restaurant. Ik pak meteen de toetenpoetsers, want die gaan we vandaag hard nodig hebben. De eerste lading snot wacht al hangend op me. Ik maak Kiki’s neus schoon en ja, waar laat ik dat doekje? Dat kan ik toch niet zomaar hier op tafel neerleggen? Daar zit snot aan. En hoezo deed ik dat eerst altijd wel? DE HORROR. Mijn snotschaamte gaat van 0 naar 120. Bij gebrek aan ideeën houd ik het doekje maar vast. Maar dat kan natuurlijk ook niet de hele tijd, en fris is ook anders, dus pak ik een schone toetenpoetser en leg daar de gore toetenpoetser op. Ik kijk om me heen of het mensen opvalt wat voor vies tafeltje dit is. Ik voel de behoefte om aan iedereen te vertellen dat we echt gewoon naar buiten mochten, omdat ze geen koorts heeft. Ik heb het zelf gelezen. Maar ik kan het aan niemand vertellen, want niemand lijkt echt op ons te letten.
Na een paar dagen neemt de hoeveelheid snot af en kunnen we langzaam afscheid nemen van Kiki’s verkoudheid. Snot is niet meer wat het geweest is en zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Hij heeft een flinke deuk in zijn reputatie. Maar ik verwacht wel dat we, zo met de herfst en de winter voor de deur, elkaar weer iets vaker gaan zien dan het afgelopen half jaar. Zowel bij Kiki als bij ons. Misschien wel een goede zaak, want ik wil graag aan mijn snotschaamte werken.
