Marloes: 'Van 1 naar 2 kinderen vind ik zwaarder dan van 0 naar 1'
Marloes is moeder van Kiki (2) en Puck (0). Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over de bevalling van Puck en de overgang van één naar twee kinderen.
'MAG IK DAN ALSJEBLIEFT EEN PARACETAMOL?'
Ik ben alle medicatie al langsgegaan, en inmiddels wanhopig. Geef me iets! Iedereen aan de andere kant van mijn benen weet al een tijdje dat dat 'iets' over een paar minuten een baby is. Het hoofd is namelijk al in zicht. Dat is mij ook verteld. Meerdere malen. En ik ben aan het persen, for crying out loud. Toch wil ik er niet aan, want anderhalf uur geleden zat ik nog op een lullige drie centimeter en mijn eerste bevalling was een lang programma waar geen einde aan leek te komen. Ik kan mij dus niet voorstellen dat ik het ook in me heb om het snel te doen. En toch is het zo.
Lees ook: Marloes: 'Als de baby nu komt, lig ik on fleek in het kraambed'
Terwijl ik bevallen ben en al in het ziekenhuisbed lig – met eindelijk die twee paracetamol in mijn mik waar ik zo hard om gevraagd had – kijkt mijn tweede dochter mij met grote ogen aan. Hoi. Mijn man en ik inspecteren haar uitvoerig op kenmerken van haar zus. 'Zelfde ogen? Sowieso dezelfde mond. En wat is ze alert! Dat had Kiki ook, hè.' Grappig, hoe je meteen al begint met het vergelijken met wat je kent. Inmiddels zijn we vier weken verder en weet ik dat dat precies is wat je moet loslaten. Mijn bevalling was het eerste teken dat alles zomaar helemaal anders kan zijn en dat vergelijken geen zin heeft. Bij Kiki ging het zo en zo, maar dat is een heel ander kindje. Puck moeten we nog helemaal leren kennen. Daarnaast, toen we door bepaalde fases gingen met Kiki hadden we 'maar' één kind. Ook heel anders.
Want dat het helemaal anders is met twee kinderen, dat wordt me pijnlijk duidelijk nu mijn man weer aan het werk is en ik steeds vaker alleen met de twee meiden ben. Zo stond ik vorige week op het punt Kiki naar de opvang te brengen. Puck moest mee, want mijn man moest al vroeg de deur uit. Precies op het moment dat we allemaal klaarstaan om te vertrekken, kotst Puck een dikke straal witte melk over zichzelf heen, terwijl Kiki haar hele luier vol kakt en begint te huilen, omdat ze per direct verschoond wil worden. Ja, en nu? Beide kinderen binnen een paar minuten weer als blinkende diamantjes naar buiten rollen, dat is niet realistisch en we hebben haast. De poorten van de opvang zijn niet oneindig open. Perfect gaat 'm niet worden deze ochtend en dus ga ik voor wat ik op dat moment wél kan doen: Kiki verschonen, Puck deppen en door. En ja, dan is het dus heel goed mogelijk dat je daarna koffie gaat halen, totaal vergeet dat je baby vies was geworden en er pas een aanzienlijke tijd later, wanneer je een hele brok uitgekotste melk in de kraag van je baby's vestje vindt, aan het voorval van die ochtend wordt herinnerd… Dat soort dingen horen erbij als je twee kinderen hebt. Toch? Zeg me alsjeblieft dat dat soort dingen erbij horen als je twee kinderen hebt?!
Lees ook: Marloes: 'Ik ga naar een psycholoog voor mijn bevallingstrauma'
Er zijn mensen die zeggen dat ze de overgang van nul naar één kind zwaarder vonden dan van één naar twee kinderen. Die mensen snap ik niet, want er gebeurt van alles tegelijk en je hebt maar twee handen. Maar misschien hebben die mensen bij nummer één al iets meer moeten leren loslaten en dat bij nummer twee al vanaf het begin wat beter onder de knie. Ik behoor in ieder geval tot de groep die de verandering van één naar twee pittiger vindt. Het is een totaal nieuwe fase. Er is herkenning, er is onbekend gebied, er is frustratie, er is geluk. Het is weer een nieuwe achtbaan en je weet nog niet wanneer je over de kop gaat. Doodeng, ook al ben je in andere achtbanen al zo vaak over de kop gegaan. Tot nu toe kan ik alleen maar zeggen dat liefde je daar prima doorheen trekt. Veel liefde is fijn. En koffie. Veel koffie is in deze fase ook heel fijn.
Dit is voorlopig de laatste column van Marloes Bergehe.
