Dreumesdingen #17: Help, hoe doen andere mensen dit?
Marloes is nu 16 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over tanden poetsen, schoenen aandoen: alle dingen die eigenlijk onmogelijk zijn bij een dreumes.
In iedere leeftijdscategorie is er wel iets waarvan je denkt: hoe doen andere mensen dit? Toen Kiki net geboren was, was dat bijvoorbeeld het aan- en uitdoen van een shirt met lange mouwen. Vooral als deze geen knoopjes had en de fabrikant was vergeten om een stretchy stofje uit te kiezen. Probeer er dan maar eens zo’n klein, wiebelig hoofdje met een zacht fontanelletje doorheen te duwen. Dat moet je gewoon niet willen.
Lees ook: Dreumesdingen #16: Uit eten met een dreumes
De lijst met onmogelijke dingen wordt naarmate Kiki ouder wordt steeds langer. Dat is voornamelijk te wijten aan dat er ook meer handelingen bij komen. Nu we bijvoorbeeld in de (soort van) loopfase zijn beland, heeft ze goede schoenen nodig. Zo’n lullig slofje is niet zo fris buiten. Maar hoe krijg je die schoenen aan? Ik vind het lastig. Schoenen die wat stugger zijn (want een zool), voetjes die alle kanten opschieten en maar één doel hebben: niet meewerken.
Het voelt als dat spel wat op de kermis staat. Je weet wel, die ene waarbij je een ringetje om een colaflesje heen moet gooien. En dat allemaal onder grote druk, want je moet snel zijn. Hoe langer je erover doet, hoe moeilijker het wordt. Als ik dan eindelijk de hak van Kiki's voet erin heb gekregen en het klittenband strak heb getrokken, doet Kiki haar voet mét schoen omhoog en zegt een van de enige woorden die er op dit moment perfect uit komen rollen: UIT! Ik schrijf het in kapitalen, want zo spreekt ze het ook uit.
Dat eigen willetje en alles zelf willen doen is een dreumes-component die het leven ook nog een tikje lastiger maakt. Je moet je kind uiteraard stimuleren, het vertrouwen geven dat ze het zelf kan en dus ben ik pro zelf doen, maar wat zou het sneller gaan als ík het gewoon zou doen. Tanden zouden daadwerkelijk gepoetst worden (in plaats van dat Kiki eerst tien minuten op haar tandenborstel kauwt en ik vervolgens nog een minuut haar tong poets). En eten zou geen halfuur duren.
Lees ook: Dreumesdingen#15: De 15-maandensprong
Met lepel-skills die nog niet helemaal je-van-het zijn, bereikt maar zo’n 50 procent van Kiki’s eten daadwerkelijk haar mond. Maar denk maar niet dat ik mag helpen. Lepel pakken staat gelijk aan hoofd op het blad en huilen. Ze eet nog liever niets, dan dat ik help. Hier heb ik overigens onlangs wel een goede tip voor gekregen. Gebruik drie lepels. Dan is er altijd eentje die je kan pakken om alsnog eten naar binnen te schuiven, en de dreumes is content, want in iedere hand een lepel. Iedereen blij.
Iemand schreef laatst op Twitter dat het leven met kinderen voor hem voelde alsof hij meedeed aan de Megablubber Powerrace van Telekids (kent u die nog, nog, nog). Ik vind het vrij accuraat. De ochtenden zijn dynamisch. Kiki vangen, soort van spelen en ondertussen zelf aankleden, ontbijt klaarmaken en Kiki vlekvrij proberen te houden, tandjes soort van poetsten, schoenen en jas aan, muts op, muts weer af. Als we dan uiteindelijk buiten staan, hoop ik maar dat er niet een mouw in de kak is gekomen of dat ik mijn deodorant ben vergeten. Het is meestal ook het moment dat ik mij realiseer ik dat ik zelf nog niets gegeten heb. Nog zoiets onmogelijks met een dreumes: zelf eten.
Hoe doen andere mensen dat? Ik vraag het mezelf meerdere keren per dag af. Tips en lifehacks voor lastige dreumesactiviteiten zijn van harte welkom.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
