Dreumesdingen #22: Met het gezin in quarantaine – deel 2
Marloes is nu 17 maanden moeder van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Net als de rest van Nederland zitten Marloes, haar man en hun dochter Kiki thuis. Vandaag een tweede update over hoe het gaat in quarantaine.
Kiki heeft haar eigen wil ontdekt. Hoezee! Ze is er zelf zeer content mee en kijkt er dan ook iedere dag, zodra haar ogen opengaan, zeer naar uit om dat willetje optimaal te gebruiken. Zou zonde zijn om er weinig mee te doen, natuurlijk. Met een vocabulaire van een Nijntje-boek is het soms best lastig om uit te leggen wat je nou precies wil, en dus zijn we hier in huis heel de dag bezig met dingen pakken, aan Kiki presenteren, waarop zij ze dan weer afkeurt door haar hoofd te schudden. Nee, dat bedoelde ze ook niet.
Lees ook: Dreumesdingen #21: Met het gezin in quarantaine – deel 1
Als ik echt iets buitenproportioneels voorstel (knutselen maakt haar bijvoorbeeld woedend), dan legt ze tegenwoordig haar hoofd op tafel en begint met alles wat ze in zich heeft te huilen. Ik leg dan meestal de appel, kleurplaat of waterbeker (oef, daar wordt ze ook altijd boos van) naast haar en ga iets anders doen. Negen van de tien keer wordt het item dan toch nog gewoon gepakt en gegeten, gedronken of gebruikt. Wel met een blik naar mij van: ‘Ik bepaal zelf wel wanneer ik iets wil. Wie is hier nou de dreumes? Jij of ik?’
Tikje dwarse periode dus. En tja, als het momenteel je levensmissie is om sowieso rechts te gaan, als we naar links moeten, dan is het bijna logisch dat mijn kind nu ze de hele dag binnen moet blijven, juist naar buiten wil. Wat had ik dan verwacht?
Maar prima. Gaan we lekker naar buiten. Zolang we niet de drukte opzoeken, afstand houden en goed alles wassen bij terugkomst, kan dat wel. Een frisse neus is ook wel fijn. Aan het begin van deze quarantaine gingen we nog met de kinderwagen. Voor ons ook heerlijk, want even een momentje rust. Helaas was die rust tijdelijk, want vrij kort in de quarantaine had Kiki een doorbraak op het gebied van lopen. De kinderwagen is nu een marteltuig geworden en off limits. Zelf lopen is wat ze wil en zelf lopen is wat ze gaat doen.
Lees ook: Dreumesdingen #20: De kindertelevisieverslaving
En dus kruipt ze nu iedere dag na haar ontbijt op haar dooie gemak naar de gang. Pakt haar laarsjes en gaat voor de deur zitten met een voetje de lucht in, zodat ik haar laars er alleen nog maar aan hoef te schuiven. Daarna wijst ze met een agressiviteit van heb ik jou daar naar de kapstok: jasssss. Mocht ik nog twijfelen over wat we gaan doen. Deze meid gaat naar buiten. Als alles aan is, pakt ze mijn pink en betreedt de buitenwereld. Hand in hand gaan we op ontdekking. Niets maakt haar momenteel gelukkiger dan wandelen door de wijk, naar mensen zwaaien, dingen die ze ziet benoemen en af en toe een tuinhekje dicht te doen.
We maken nu twee keer per dag een rondje. Een keer met mama en een keer met papa. Het is iedere dag weer ons lichtpuntje. Omdat zij geniet en omdat wij ook heel erg blij worden van even buiten zijn. Haar drang om buiten te lopen, moedigen we dus graag aan. Maar ook weer niet te hard, want voordat je het weet heeft ze ons door en zitten we de rest van de quarantaine écht alleen maar binnen.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
