Baby aan boord #14: Bemoeienis
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: bemoeienis.
‘Ik vind jouw buik echt klein. Je moet wel een beetje rustig aan doen, hè?! Jij bent zo druk en dat kindje moet ook wel de mogelijkheid krijgen om te groeien.’
Lees ook: Baby aan boord #13: De babyuitzet
Mijn buik en de groei daarvan. Het is een hot topic voor de medemens. Mijn hele leven is het juist goed geweest om een kleine buik te hebben, maar nu ik zwanger ben niet meer. Die buik moet in een rap tempo dik en rond zijn. Maar ook weer niet té dik en té rond, want dan vindt diezelfde medemens daar ook weer wat van. Namelijk dat je te veel vreet.
Gelukkig kan iedereen inmiddels opgelucht ademhalen: mijn buik is zichtbaar. Hoera! Dat je kan zien dat ik zwanger ben, brengt wel een nadeel met zich mee, en dat is dat de groep van medemensen die zich met mijn leven bemoeien een stuk groter is geworden. Het zijn nu niet alleen meer bekenden, maar ook onbekenden die graag hun mening met mij delen.
Regionaal gezien heb ik er het meeste ‘last’ van in Brabant. Ik ben er geboren en ga er nog regelmatig naartoe om familie op te zoeken. Toen ik met mijn moeder boodschappen ging doen, werd ik veelvuldig getoucheerd. Bekende en onbekende mensen die een vreugdevolle kreet uitslaan, op ooghoogte van mijn buik gaan staan en beide handen erop leggen. Alsof de baby dat kan zien.
Meestal kijken ze vervolgens omhoog naar mij en dan komt er een verhaal. Over hun dochter die een verschrikkelijke bevalling heeft gehad (‘die baby heeft echt wat overgehouden aan dat zuurstofgebrek’) of een vriendin van een vriendin van een nichtje die de baby na een uur en wat lichte menstruatiekrampjes in haar armen had liggen. Interessant wel.
Naast ongevraagde verhalen, zijn er ook nog de ongevraagde adviezen.
‘Pijnmedicatie is echt nergens voor nodig. Wij hebben dat ook allemaal zonder moeten doen en dat ging prima.’
‘Neem alle pijnmedicatie die je wordt aangeboden. Waarom zou je jezelf door al die pijn laten gaan?’
‘Borstvoeding is een must.’
‘Borstvoeding hoeft helemaal niet als je dat niet wil.’
‘Mag jij dat eigenlijk wel eten?’
Lees ook: Baby aan boord #12: Papa in spe
‘Stop je nu eindelijk met sporten? Al dat gesport kan nooit goed zijn voor de baby.’
‘Hoezo is je man nog een week weg? Hij moet nu gewoon thuis zijn bij jou.’
‘Ik zou niet fulltime gaan werken.’
‘Waarom moet jouw baby naar de kinderopvang? Jij schrijft toch? Dat kan toch ook prima als de baby slaapt.’
Lieve medemens, ik ben de eerste om toe te geven dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben. Wat advies hier en daar is daarom misschien nog wel handig. En dat hysterische toucheren vind ik ergens ook wel lief. Maar wat ik wel écht irritant vind – begin hormonale reactie – is dat iedereen zich de hele dag met mij bemoeit, totdat ik een tram, metro, bus of trein instap. Want dan staat er nooit iemand voor mij op en kan ik het opeens zelf uitzoeken met mijn buik – einde hormonale reactie.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
