Marloes: 'Dit is een ode aan rustig poepen'
Marloes is moeder van Kiki (2) en Puck (0). Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag herhalen we een column die Marloes schreef toen ze nog zwanger was van Puck: over in alle rust kunnen poepen.
Dit is een ode aan rustig poepen. Een gebeurtenis zo zeldzaam in het leven van een ouder, dat je het bijna zou vragen voor je verjaardag. Ik wel in ieder geval.
Ik heb het een beetje geanalyseerd en wij poepende mensen vallen in twee categorieën: zij die binnenkomen, gaan zitten, hun ding doen en zo snel mogelijk weer vertrekken, en de mensen die er een uitje van maken. Ik val in die laatste categorie. Moet ik snel vanwege tijdgebrek of omdat er iemand buiten de deur staat te wachten tot hij of zij ook kan, dan hoef ik abrupt niet meer. Ik heb de tijd nodig om te kunnen leveren.
Lees ook: Marloes: 'Ik kies een foto van Kiki met een doorgelekte romper'
Daarnaast gaat er voor mij ook niets boven lekker lang op de wc zitten. Er is iets aan een wc pot waar ik helemaal van tot rust kom. Echt een momentje voor mezelf. Als tiener was het ook mijn go to place om woordjes te stampen. Dat klinkt misschien vreemd, maar als mijn benen gingen tintelen van zo lang in één houding zitten, dan wist ik wel al die woordjes. Hoppa. Kleine sidenote: het is overigens niet zo dat ik op dat soort momenten van begin tot eind bezig ben met poepen. Dan zou een dokter waarschijnlijk een goed idee zijn. Het is gewoon dat de afterparty na het doortrekken bij mij wat langer doorgaat dan gemiddeld.
En toen werd ik moeder. Het eerste jaar durfde ik absoluut niet uitgebreid naar de wc als mijn man niet in de buurt was, want wat nou als Kiki ging huilen? Of, iets later, al kruipend haar vingertjes ergens in zou stoppen? Meer dan eens heb ik de kinderwagen met een slapende Kiki binnen handbereik gezet. Niet ideaal, maar ik kon enigszins gaan.
Nu Kiki twee is, kan ik het als ze wakker is helemaal vergeten, want ze is als een schaduw en de fascinatie met het toilet is zeer groot. Ik schets een gemiddelde situatie:
'Kiek, heb je zin om Peppa Pig te kijken?'
'Jaaaaaa!'
Ik zet Peppa Pig op en probeer de kamer uit te sluipen.
'Waar jij naartoe?'
'Ik ga even naar de wc, zo weer terug.'
Ik zeg het zo nonchalant mogelijk. Wat ik ga doen is echt niet boeiend.
'Ik helpen!'
Shit.
'Nee, Kiek, je hoeft mij echt niet...'
Kiki is al van de bank afgesprongen en komt achter me aan gedribbeld. Ik sprint naar de wc, ga zitten op de pot en houd de klink vast om mijn dochter buiten de deur te houden. Hopelijk geeft ze op en gaat ze weer terug naar de bank.
Lees ook: Marloes: 'Oma is overrated en ik ben er helemaal klaar mee'
'Ma-maaaaaa, ik hel-puuuun.'
Ze bonkt tegen de deur en ik geef me na een aantal minuten gewonnen, dit gaat zo niet werken. Kom maar naar binnen dan.
'Wat jij doen?' vraagt ze nieuwsgierig.
'Ik probeer te poepen,' antwoord ik knorrig.
'Ik zien?'
'Nee, dat gaan we niet doen, Kiki.'
Beteuterd kijkt ze me aan.
'Jij afvegen?'
Ik knik. Kiki geeft me een toiletrol aan en ik verlaat uiteindelijk de wc onverrichte zaken.
Vaak verzette ik mijn wc-momentje naar de uren dat Kiki slaapt, maar nu ik zwanger ben, is mijn stoelgang zo matig dat als ik moet, ik daar ook meteen gebruik van moet maken. Anders zegt mijn lichaam vrij snel: dan niet. Maar naast dat het dus ook echt niet handig is allemaal, mis ik het. Even helemaal alleen zijn. Geef mij voor Moederdag dus maar gewoon een strippenkaart om 10 keer rustig te gaan poepen. Leuk boekje erbij of een kunstwerk van toiletrolletjes voor op de wc en ik ben helemaal blij.
