Baby aan boord #16: Werk loslaten
Marloes is zwanger van haar eerste kind. En in verwachting zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar zwangerschap. Deze keer: werk loslaten.
Mijn leven lang stond carrière behoorlijk hoog op mijn dingen-die-belangrijk-zijn-lijstje. Ik was zo’n irritant type dat op de middelbare school nog een extra vak nam, omdat ik niet kon kiezen en meer wilde leren. En als het een maand wat minder ging met freelancen, dan kon ik meteen aan een infuus met valium. Ik heb de gave om het mezelf niet heel makkelijk te maken. Het liefst moeilijk zelfs. Hierdoor heb ik mezelf behoorlijk vaak in de nesten gebracht. Zo ook nu met een baby in mijn buik.
Lees ook: Baby aan boord #15: Borstvoeding
Mijn moeder kaartte al behoorlijk vroeg in mijn zwangerschap aan hoe belangrijk zwangerschapsverlof is, en dat ik mezelf dat ook echt moest gunnen. Een beetje rust in de tent voordat alles verandert en vooral ook - niet onbelangrijk - uitgerust aan de bevalling beginnen. Ze voelde natuurlijk al aan haar water dat ik het nut daarvan veel te laat in zou zien. Met mijn historie op zich geen gekke gedachte. Maar ik luisterde braaf en prikte een datum voor mijn verlof. Netjes net voor de 36 weken. Zo. Geregeld. Wat kan er nu nog misgaan? O ja, mijn karakter zou nog roet in het eten kunnen gooien…
Pas een jaar geleden maakte ik een carrièreswitch naar schrijven. Ik ben nog volop aan het groeien en ik zit er eigenlijk pas net lekker in. De baby zie ik als een deadline. Ik heb een einddatum en voor die tijd probeer ik nog zo veel mogelijk (misschien onrealistische?) targets te halen. Vlak voor een deadline komt altijd een piek. Heerlijk vind ik dat. Rammen en dan je doel behalen.
Ook nu heb ik er weer deskundig voor gezorgd dat er voor de deadline een flinke piek kwam. Waar ik alleen geen rekening mee had gehouden, is dat die piek heel anders voelt bij 35 weken zwangerschap. Geen adrenaline, geen avonden doorwerken. Ik ga als een slak door mijn werk heen. En dus ben ik inmiddels al een week over mijn geplande verlofdatum en ben ik nog steeds aan het schrijven. Mijn moeder belt iedere dag zuchtend op om te vragen of ik nou eindelijk eens klaar ben met werken. En ondanks dat ik schrijven het leukste vind wat er is, begin ik het nu ook behoorlijk kak te vinden. Want alles wat ik nu nog wil is verlof.
Lees ook: Baby aan boord #14: Bemoeienis
Laat dit dus een waarschuwing zijn voor alle vrouwen die net als ik hun werk ook veel te leuk vinden en niet kunnen ophouden. Ook bij jou gaat die babybubbel langzaam maar zeker je hoofd overnemen. Je denkt niet meer aan targets of de angst of je opdrachtgevers je nog wel gaan inhuren als je pas over een paar maanden weer beschikbaar bent. Het interesseert je van de ene op de andere dag geen hol meer. Je wilt rompers wassen, kasten uitsoppen, de hele dag in de drogist rondlopen, nog een keer naar de supermarkt omdat je vindt dat je te weinig schoonmaakmiddel in huis hebt en op de bank in slaap dommelen terwijl je Netflix kijkt. En je móét ook wel, want die buik wordt er niet minder groot op.
Dus wees een beetje lief voor jezelf. Dat ga ik ook maar eens doen. Even geen carrièretijger meer zijn, maar een relaxte mommy to be. Mam, je kan opgelucht ademhalen. Het duurde even, maar ik heb het nu begrepen.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
