Baby aan boord #20: De kraamweek
Marloes is onlangs moeder geworden van Kiki. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als kersverse moeder. Deze keer: de kraamweek.
En dan ben je opeens thuis. Met een baby. Op de bank in een onderbroek van gaas met een maandverband maatje kroepoek en daaroverheen de joggingbroek die ik ook aan had toen we naar het ziekenhuis vertrokken, overheerst vooral een gevoel van ‘wat nu?’. Mijn man zit duidelijk op een heel ander level. Zolang we niet op de baby gaan zitten, kunnen we volgens hem weinig fout doen. En of ik iets van de friettent wil? De kraamweek is begonnen.
Lees ook: Baby aan boord #19: De bevalling
Dag 1. Na een nacht waarin iedereen slaapt behalve ik, gaat om stipt half 9 de deurbel. De kraamzorg! Hier heb ik goede dingen over gehoord. Fruithapjes, iedere dag een fris bed. Er blijkt geen woord van gelogen. Ik word door onze kraamverzorgster A. meteen in bed gelegd met een mix van meloen, appel, kiwi en banaan, terwijl ze mijn man op pad stuurt met een hele lijst aan benodigdheden. Slapen lukt niet, want adrenaline, maar met een fruithapje naast het wiegje liggen, bevalt mij uitstekend.
Dag 2. Ik lig nog steeds in bed met een mix van meloen, appel, kiwi en banaan. Slapen begint een ding te worden, dus liggen mijn man en de baby op verzoek van A. en de verloskundige op een andere kamer. Mijn man is inmiddels luierverwisselaar van het jaar en loopt met ons meisje door het huis alsof hij nooit anders heeft gedaan. Ik voel me buitengesloten. Een ordinaire koelkast waar af en toe een pak melk uit gepakt wordt. Janken. A. vinkt de kraamtranen af in het kraamboekje waarin ze minutieus alle ontwikkelingen in ons huishouden bijhoudt.
Dag 3. Ik heb geslapen. Hoera! Baby en man mogen van A. weer terug op de kamer. Verder heb ik wat last van mijn hechtingen. A. constateert na een kort onderzoek dat het goed gaat met mijn onderkantje. ‘Het is gewoon het knoopje van de hechting, dat alles bij elkaar houdt, dat wat irriteert.’ O, oké.
Dag 4. De borstvoeding gaat nog niet zo goed. Helemaal prut eigenlijk, maar A. en ik geven nog niet op. Omdat ik tijdens de vele pogingen alles in huis onder lek en spuit, heeft A. mij op een zeil gezet met drie hydrofiele doeken onder mijn borsten. Onze bank zal nooit meer hetzelfde zijn.
Lees ook: Baby aan boord #18: De laatste loodjes
Dag 5, 6 & 7. De honeymoon is over. A. gaat haar laatste dagen in en is mijn man en mij aan het klaarstomen voor het leven zonder haar. Af en toe overhoort ze ons: ‘De baby huilt. Wat kan het zijn?’ Ik begin de fruithapjes te missen.
Dag 8. Het is A’s laatste dag. We hebben als dank voor al haar goede zorgen een grote bos bloemen voor haar gekocht. Na nog een kleine waarschuwing voor drugs en alcohol – ‘nooit allebei tegelijk iets gebruiken, want er moet altijd iemand scherp blijven voor de baby’ – laat ze ons alleen achter. Stiekem zijn we daar best blij om. We vinden het hoog tijd om alles zelf te gaan doen en ontdekken. We gaan vast van alles verkeerd doen, maar het komt goed. Daar hebben we inmiddels alle vertrouwen in. Een schril contrast met het begin van de week. Dat heeft A. dan toch goed gedaan.
Lees hier meer van Marloes Berghege.
