Marloes: 'Zodra er eentje op tafel komt, rent Kiki erop af'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over wat er gebeurt met peuters als je een borrelplankje op tafel zet.
Corona brengt grootse borrelplanken. Je komt veel minder vaak bij vrienden over de vloer, dus als je er dan een keer bent, wordt er uitgepakt. En hoe. Geen 'ik had je eigenlijk niet verwacht, dus hier, nog een afgekloven stuk chocola wat ik ergens achterin mijn koelkast vond', maar riante borrelplanken om dat 'wat zijn we uit' gevoel ook thuis te krijgen. Ik als zwangere ben daar zeer dankbaar voor, want ik moet het nowadays van de hapjes hebben. Spa rood ben ik al een tijdje zat en laten we eerlijk zijn, die bubbles without troubles smaken toch meestal naar Dubbelfris met prik. Maar dat is weer een ander verhaal.
Lees ook: Marloes: 'Onze kleine kerstboomterrorist is met succes afgeleid'
Hoe lekker ik al die borrelplanken ook vind, ik eet er helaas weinig van, want zodra er eentje op tafel komt, rent Kiki erop af en maakt ze er een sport van om zoveel mogelijk in haar mond te proppen. Geen bakje is veilig voor haar grijpgrage handjes. Ze laat zich ook niet afschrikken door exotische producten die je niet echt bij de algemene smaak van een peuter verwacht. Laatst keek ik een paar seconden niet en had ze het bakje truffelsalami gejat en zat ze die ergens in een hoekje op te smikkelen alsof het rozijntjes waren. En vindt ze iets toch niet lekker, dan haalt ze het uit haar mond en legt ze het gewoon weer terug in het bakje. Anders ook zo zonde. Coronaproof? Niet echt.
Dus in plaats van gezellig te kletsen en af een toe een chipje of gehaktbal naar binnen te gooien, ben ik vooral bezig om het graaien en snaaien van mijn peuter enigszins in bedwang te houden:
'Nee, Kiki, één tegelijk. Kikiiii, we gaan niet rondlopen met gehaktballen in tomatensaus. Kiki, dat is wel genoeg chips voor 1 handje. Nee, jij mag niet een stuk brood afsnijden met dat enorme broodmes. Oh, je wil toch geen aioli, dan eet ik deze wel op…'
Dan ook nog een sloot appelsap in een open beker (dichte bekers zijn volgens Kiki voor losers) en de chaos is compleet. Alsof er een storm opsteekt en alles op tafel wegwaait, maar je koste wat kost nog probeert te blijven zitten.
Lees ook: Marloes: 'Mazzel van zwanger zijn is dat mensen medelijden hebben'
We hebben al geprobeerd haar een eigen bakje te geven met een selectie, maar ook dit werkt niet, want dan is de winst maar karig en het is natuurlijk veel leuker om gewoon in die bakjes te klauwen. Snap ik ook wel.
Dan maar streng. Na tien minuten chaos komen we meestal toch tot de conclusie dat dit schijnbaar niet normaal kan en gaat de borrelplank op een hoge kast of terug naar de keuken. Ik heb dan meestal nog nagenoeg niets gehad, dus sta ik weer ergens in een hoek eten naar binnen te gooien. Met uiteraard kleine Kiki aan mijn been die bedelt om een hapje. Je zou bijna denken dat ze thuis niet te eten krijgt. Maar het brengt me ook op ideeën. Misschien als ik een assortiment fruit op een borrelplank presenteer, ze dan net zo snel de fruitmand leeg eet als de voorraad truffelsalami?
