Marloes: 'Wat groeit die buik een tweede keer sneller'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag over hoe snel haar buik deze keer groeit ten opzichte van haar eerste zwangerschap.
Een vriendin van mij, ook zwanger van nummer twee, zei het aan het begin van onze zwangerschappen heel poëtisch:
'Meid, je baarmoeder is na zo'n eerste zwangerschap gewoon een grot.'
We lachten er toen allebei hard om, maar inmiddels is het lachen ons vergaan, want holy moly, wat groeit die buik een tweede keer sneller. Die van mij in ieder geval wel.
Lees ook: Marloes: 'Die kinderen zijn tegenwoordig kleine wereldsterren'
Tijdens mijn eerste zwangerschap kon ik niet wachten tot er eindelijk een klein bolletje tevoorschijn zou komen. Ik maakte om de haverklap foto's van mezelf om de progressie vast te leggen, want ik voelde me enorm en die knopen aan mijn broek kreeg ik echt niet meer lekker dicht. Dat moest toch te zien zijn! En dus ging ik voor een witte muur staan, maakte mijn rug hol en legde mijn handen op mijn buik om de bolling te accentueren. Trots stuurde ik het resultaat naar vrienden en familie, die dan terug stuurden: ik zie niets of 'zou ook McDonalds kunnen zijn'. Best een beetje frustrerend, want voordat je weet dat zo'n buik ook best onhandig kan zijn, is dat alles wat je wil, zodat je ermee kan pronken en de hele wereld kan zien dat er een mini-mensje in zit.
Mijn buik bleef die hele eerste zwangerschap een tik aan de kleine kant. Althans, dat werd me door mijn omgeving veelvuldig verteld. Variërend van 'wat een bescheiden buikje' tot 'je moet echt eens wat rustiger aan doen, want zo kan je kind niet goed groeien' vond iedereen van alles van de omvang. De dag voor mijn uiteindelijke bevalling deed de verkoper van de juicebar waar ik de deur plat liep ook nog even een gok: 'Zes maanden nu?' zei hij terwijl hij met een glimlach op zijn gezicht met een schuin oog naar mijn buik keek. Een week overtijd. En maak nou maar dat sapje met ananas, want ik ben er helemaal klaar mee.
Hoe anders is het nu. De test was nog niet opgedroogd of mijn buik klapte uit als zo'n handig pop-up tentje. 'Zwanger modus op aan'. In het begin viel het niet echt op door mijn kleding, maar ik schrok me af en toe kapot als ik mijn shirt omhoog deed. Als dit het al is bij 9 weken, waar stopt het dan? Ik hield mijn hart vast.
Lees ook: Marloes: 'Kiki, het is nacht en in de nacht slapen we'
Kleding maakt inmiddels niet meer uit, dus de omgeving is die snel groeiende buik ook opgevallen: 'Je bent wel wat voller deze keer' of 'het gaat echt hard'. Met weemoed denk ik terug aan mijn kleine(re) maar fijne buikje.
Een andere vriendin verzekerde mij dat dit iets is wat bij iedereen gebeurt en dat je uiteindelijk redelijk op hetzelfde resultaat uitkomt. Ik hoop het. Want mijn andere filosofie is dat dit kind gewoon ook twee keer zo groot is als Kiki destijds. En tja, die moet wel via dezelfde weg naar buiten. Slik.
