Marloes: 'Hoe moet dat straks met twee meiden in huis?'
Marloes is moeder van Kiki (2) en zwanger van de tweede. Mama zijn blijkt fantastisch, doodeng, zwaar, hilarisch en vol met plottwists. Voor &C schrijft ze over haar leven als moeder. Vandaag verdiept ze zich in hoe Kiki voor te bereiden op de komst van haar zusje.
'Kiek, kijk!'
Kiki komt snel aangerend om te kijken waar ik zo enthousiast over ben.
'De kast van je zusje is er!'
Ze kijkt argwanend naar de kanariegele kast die het huis in wordt getild.
'O,' zegt Kiki. 'Geel!'
'Geel ja! Vind je hem mooi?' vraag ik haar.
'Niet roze?' checkt ze nog een keer voor de zekerheid.
'Nee, deze is geel.'
'Ik roze en zusje geel,' concludeert Kiki tevreden.
Lees ook: Marloes: 'Ik weet niet hoe ik vandaag overleef zonder middagslaapje'
'Nou ja, zo zit het niet helemaal. Het is niet zo dat iedereen een eigen kleur…' Laat maar gaan ook. Kiki's interesse is inmiddels verschoven naar haar keukentje waar ze een soep begint te maken van Nijntje. Mijn hoofd blijft wel nog even on topic, want door haar opmerking maak ik me een beetje zorgen over hoe dat dadelijk gaat met twee meiden in huis. Ik heb een oudere broer en mijn man een jongere zus, dus wij zijn allebei niet bekend met hoe het is om op te groeien met hetzelfde geslacht, en dus misschien wel meer van je likes te moeten delen. Ik bedoel, ik had een hoop te vrezen van mijn broer, maar niet dat hij er met mijn poppenwagen vandoor zou gaan… Hoogstens kon ik die ergens in die drie stukken terugvinden. Maar dat is toch anders.
Mijn gevoel wordt enigszins versterkt doordat Kiki tot nu toe weinig tot geen interesse toont in de baby. Wij pushen dat verder ook helemaal niet en houden het bij af en toe benoemen en een gezellig boekje over het onderwerp. Maar waar een buik van een vriendin van mij wordt overladen met kusjes, krijg ik vaker een stomp en lijkt Kiki te vergeten dat er überhaupt iets in mijn buik zit. Hopelijk is dat geen voorbode van de relatie tussen die twee…
Tijd om wat research te doen over hoe we haar zo goed mogelijk kunnen voorbereiden op de komst van de baby. Misschien is zo'n boekje over wat er in mama's buik zit (lees met overdreven kinderstem van een volwassene: nee joh, natuurlijk geen paard!) gewoon niet genoeg. Ik lees over hoe je de baby moet presenteren op neutraal grondgebied: niet zelf vasthouden dus, maar de baby in haar bedje of in de box leggen. Ook zijn cadeautjes belangrijk. De peuter krijgt iets van de baby en laat de peuter op zijn beurt zelf iets in de winkel uitkiezen voor de baby. Staat genoteerd. We kunnen het allicht proberen en het klinkt best gezellig.
Lees ook: Marloes: 'De nesteldrang is toegeslagen'
Laatst kreeg ik de vraag of ik competitief ben (lang verhaal waarom ik die vraag kreeg). Ja, ben ik. Compleet talentloos in iedere sport, maar wel competitief; een beroerde combi. Vervolgens zei mijn gesprekspartner:
'Jij bent zeker de tweede thuis.'
'Naaah, inderdaad! Hoe weet je dat?!'
'Die zijn vaak iets competitiever dan de eerste, omdat ze tegen die eerste moeten opboksen.'
Daar zei ze me wat. Opgroeien met iemand die in alles net een beetje verder en beter is, is ook bloedirritant. Mijn aandacht verschoof nu van Kiki naar die kleine in mijn buik die het dadelijk op moet nemen tegen ons bijdehante draakje. Misschien moet ik dan ook niet zozeer de hele tijd aan Kiki denken en hoe ik dit proces voor haar moet aanpakken, maar net zo goed aan de baby.
Niet veel later ben ik samen met mijn man (de oudste thuis) bezig met het geboortekaartje.
'Misschien kunnen we iets met Kiki op het geboortekaartje doen?'
Ja, doei! Word je geboren is zelfs je fokking geboortekaartje al iets dat je moet delen. Dat kaartje is van de baby. Punt. Het verdelen van de aandacht is begonnen!
Lees hier meer van Marloes Berghege.
